Bruno Dumont, met David Wissak, Katia Golubeva, Georges Lechaptois, Takashi Hirayasu

Een Amerikaanse fotograaf rijdt met zijn kersverse, Frans brabbelende Russische liefje in een terreinwagen naar 29 Palms, een dorpje in de Californische Mojave-woestijn, waar hij voor een tijdschrift de grillige, mysterieuze Joshua Tree en zijn omgeving wil fotograferen. Van werken komt niet veel in huis in de Death Valley, want de twee paren zich suf, zonnebaden naakt op de rotsen of vliegen elkaar in het haar om het snel weer bij te gaan neuken. Rondom hen staat alles even stil en is alles leeg, op die kleine contacten met de lokale bevolking na die helemaal niks goeds lijken te voorspellen.

U bent maar beter gewaarschuwd. In deze briljante oefening in kruipende, sluipende huiver tart Dumont, (de verguisde maker van L’Humanité die Cannes-juryvoorzitter Cronenberg in 2001 maar liefst driemaal bekroonde), anderhalf uur lang uw geduld alsof er een klem op uw brein of blaas wordt gezet. Om u dan met een fikse dreun de verlossing te gunnen. De gemakkelijkste reactie bij de haast in real time, als door een bioloog geregistreerde paringsdans van de twee zielige mensenexemplaren is geeuwen, de zaal verlaten en uw als anti-intellectualisme vermomde mentale luiheid gaan ventileren. De moeilijkste is deze film te zien als een genadeloze observatie van naakte verliefdheid: een vuile roes waarin de mens zijn vermogen om te communiceren totaal verliest en enkel een oplossing vindt in ongecontroleerde copulatie, allicht het liefst in de vrije natuur en voltooid met een orgasmeschreeuw die veeleer pijn dan genot uitdrukt. Of dat ‘dierlijkheid’ moet heten tegenover ‘menselijkheid’ is een vraag uit een voorbijgestreefde discussie, want de mens is dier, zowel in banale, duale seksgevechten als in nog banalere, intercontinentale oorlogen. De mens een wolf voor zijn medemens? In het openluchtzwembad van het motel waar Dumont zijn koppel een neukstek geeft, besluipt David Katia als een alligator. En buiten in de woestijn rijden gieren rond in geblindeerde pick-ups.

De visuele en thematische herinnering aan Michelangelo Antonioni’s Zabriskie Point, één van de meest vernietigende kritieken op de Amerikaanse dromenexport, is geen minuut afwezig. En het einde van deze geniale luchtspiegeling, gevat in adembenemende, leeg gemaakte scopebeelden, is van een misantropische schoonheid die dagenlang blijft spoken. Ga in elk geval Twentynine Palms niet met uw partner bekijken.

Door Jo SMets

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content