EEN FLAUWE CLIMAX. ‘TUSSEN HUID EN ORGASME’ DOET EEN MOEDIGE POGING om ‘origin’ te doen vergeten, maar mist consequentie en verfijning.

HALLEN VAN HET BELFORT

MARKT 7 IN BRUGGE, TOT 7 AUGUSTUS. tel. 070 22 50 02 en www.corpusbrugge05.be

Tussen Huid en Orgasme

Helaas. Minder dan een jaar geleden zat Origin nog in de pijplijn, een op zijn minst opvallend tentoonstellingsproject over het lichaam. Op de deelnemerslijst stonden Bill Viola, Maurizio Cattelan, Wang Du, Jake en Dinos Chapman en andere kunstenaars die internationaal het mooie weer maken. Het zo goed als volledig ingeblikte Origin kon van start gaan met een formatie van spitse installaties en ambitieus videowerk, een aanbod waarvan we in België alleen kunnen dromen. Maar het mocht niet zijn. Van de ene dag op de andere blies Brugge de zaak af en werd Origin gereduceerd tot het vijf keer kleinere Boost in the Shell/ The Pursued (De Achtervolgden) in De Bond. Talentbommen als Wang Du en Cattelan konden hun matten oprollen en van het oorspronkelijke plan bleef slechts een kanjer van een gemiste kans over.

In de plaats verscheen de vzw Kunsthalle Lophem op de scène met Tussen Huid en Orgasme. Ook die tentoonstelling heeft vlees aan de botten, maar we kunnen er niet omheen: een jaar geleden werd ons een artistiek zevengangenmenu beloofd en dat werd uiteindelijk slechts biefstuk-friet. Of in ieder geval een wel vullende maar niet echt verfijnde omzwerving rond het lichaam.

Tussen Huid en Orgasme moet het in de eerste plaats hebben van een aantal lijvige en soms ook meeslepende videoprojecties. Onbetwistbaar hoogtepunt is Pickelporno, de videoclip waarmee Pipilotti Rist meer dan tien jaar geleden een doorbraak forceerde. De Zwitserse heeft een patent op uitgebalanceerde, feminiene idylles: in Pickelporno laat ze beelden van mannelijk en vrouwelijk naakt samenvloeien met wolken, bloemetjes en fruit en jaagt ze de kosmische versmelting naar een borrelende climax. Ook Living Rooms van Charles Sandison, een op drie muren gloeiende projectie van woorden in het donker, brengt sfeer in het geheel, en de ietwat houterige maar niettemin dramatische computeranimatie van Yves Netzhammer houdt je langer dan verwacht aan het beeld gekluisterd.

Tot zover de schlagers, want er zit ook storing op de selectie. Sommige bijdragen zorgen ervoor dat Tussen Huid en Orgasme nogal plomp naar de finish jakkert. De video Wunden Wunder van Anke Schäfer bijvoorbeeld veroorzaakt een licht gevoel van walging (en dat is zelfs

in de hedendaagse kunst geen goed teken) en de gigantische, nieuwe tegelvloer A Fleur de Peau van Fabrice Hybert valt te slordig uit om de tentoonstelling op de sporen te houden. Ondanks het thematische potentieel gaat het concept moeizaam uit de doeken. De theorie klinkt als proza voor gedrogeerden, de ‘alchemistische’ insteek heeft slechts een verzwarend effect en de gesuggereerde sensualiteit komt met uitzondering van Rist niet goed uit de verf. Ook staat een kabinet met kopieën naar Van Eyck, Duchamp en Courbet op het programma, maar daarmee wordt opnieuw een onbestemde weg ingeslagen.

Door het aanhoudende gezwenk laat Tussen Huid en Orgasme niet wat je noemt een zeer besliste indruk na. Je blijft je maar afvragen waar de tentoonstelling op aanstuurt en – vooral – waarom een frisser en passender project uit het Belfort werd getrapt. Els Fiers

Els Fiers