Trio

Een man die zijn broer een wip cadeau doet met het geld van hun moeder? Dat zag je vroeger enkel op gespecialiseerde websites. Vandaag zijn de familierelaties daar echter zo complex – zoektermen met het prefix ‘stief’ scoren er goed – dat bioscopen weer vrij spel hebben voor traditioneler thema’s als broederliefde en tippeltherapie. Drie jaar nadat ze met Hechten op tournee gingen, brengt de toenmalige cast het stuk over de eenzame Wim (Bruno Vanden Broecke) eigenhandig naar het witte doek. Zijn flirterige halfbroer Gert (Matteo Simoni) probeert hem uit zijn schulp te lokken door de mondige escort Lise (Ruth Beeckmans) voor een uurtje te boeken. Die benut haar tijd goed, want naast haar cliënt tonen dat het leven meer is dan tv-series en trappist, leert ze diens broer dat rondscharrelen géén echte liefde is. Ook deze tragikomedie haalt alles uit zijn kostbare tijd, vooral door zich van een oppervlakkige screwballcomedy tot een sobere fly on the wall-schets te ontpoppen, die eenzaamheid in tijden van Netflix and chill portretteert. Denk aan hoe een mumblecorecineast als Joe Swanberg dat zou doen – van een budgetgebrek je sterkte maken, organische dialogen met een soapkantje – maar dan zonder zijn subtiliteit. De gesprekken veranderen immers vaak in geforceerd gelal. Ze illustreren wel dat Wims bingegedrag een psychologische oorzaak heeft. Dat los je niet op met een wip van 250 euro, ook niet in een verrassende stijloefening die uitgaat van een kolderieke premisse.