Tricky, de grommende brompot uit Bristol, heeft nog eens een goede plaat gemaakt. Niet van hemzelf, maar aan de knoppen van Anima, het solodebuut van zijn voormalige muze en zangeres Francesca Belmonte.
Voor velen blijft Martina-Topley Bird voor eeuwig en altijd de ultieme vocale assistente van Tricky, zelfs zeventien jaar na hun laatste samenwerking. Vier albums – van de intussen 20 jaar oude klassieker Maxinquaye tot Angels with Dirty Faces uit 1998 – zong Bird aan de zijde van Tricky, en enkel zijn fanatiekste volgelingen kunnen op opvolgsters als Ambersunshower, Denise Ellington, Kioka Williams, Costanza Francavilla of Francesca Belmonte een gezicht en de juiste stem plakken.
Anima (Italiaans voor ‘ziel’), haar debuutplaat en geproducet door de Trickster himself, als wederdienst voor zes jaar trouwe dienst, moet daar alvast voor Francesca Belmonte verandering in brengen. Hun verbond werd in 2008 bezegeld nadat Tricky tijdens een rastafariritueel in de ban raakte van Belmonte terwijl die naakt, badend in het bloed van pasgeboren lammeren, een aria van Francis Poulenc zong. Iets in die richting. Toch?
‘Het was een zoekertje in een lokale krant waar ik op reageerde’, doorprikt Belmonte onze fantasie. ‘Er stond: ‘well-known artist looking for singer’. Pas toen ik op de auditie aankwam, wist ik dat het om Tricky ging.’
Tricky staat bekend als een moeilijk, driftig kereltje. Hoe heb je het zes jaar volgehouden aan zijn zijde?
FRANCESCA BELMONTE: Ik heb de voorbije zes jaar vooral enorm veel geleerd in de schaduw van Tricky, en ik ben er trots op dat ik deel mag uitmaken van zijn nalatenschap. Het waren zes mooie jaren, maar het klopt: Tricky kan heel, héél intens zijn. De sporen van zijn problematische jeugd en zijn harde opvoeding zijn nog steeds zichtbaar. Hij staat ook al bijna twintig jaar constant onder druk, druk om aan verwachtingen te voldoen.
Ik heb de indruk dat hij zich daar weinig van aantrekt. Sommige platen bracht hij speciaal uit ‘om zo weinig mogelijk op de radio gedraaid te worden’.
BELMONTE:(lacht) Van de radio trekt hij zich weinig aan, dat is waar. Weet je, wanneer je lang genoeg in Tricky’s buurt rondhangt, verandert je eigen idee over wat ‘normaal gedrag’ precies inhoudt. Ik heb gewoon altijd veel mededogen met hem gehad en begrip getoond voor zijn situatie. En wanneer het echt nodig was, kon ik best mijn mannetje staan.
Spreek je hem aan met Tricky of met Adrian?
BELMONTE: Ik ken niemand die hem Adrian noemt. Tricky, dus. En hij zegt Fran of Franky. We zijn heel close, net als familie. Soms lijkt hij wel mijn moeder.
Ofwel heb je een heel vreemde moeder, ofwel klopt mijn beeld van Tricky totaal niet.
BELMONTE: Ik bedoel: iedereen ziet zijn moeder graag, je bent altijd blij haar te zien, maar na een halfuur kan ze soms alweer gigantisch op je zenuwen werken.
Zes jaar lang was hij de baas, maar op je plaat vervult Tricky de rol van producer. In welke functie zie je hem het liefst?
BELMONTE:(denkt) Hij is beter als producer dan als baas, vind ik. Hij is ook een goede baas, hoor, maar soms… He wants what he wants when he wants it, know what I mean? En soms, wanneer hij zijn zin niet krijgt, breekt de hel los. Dan smijt hij al zijn speeltjes uit de buggy. (lacht) Niet omdat hij een diva is – Tricky is een artiest, geen popster – maar uit pure passie. Hoor mij, ik praat hem alweer goed!
Het meisje dat zich tijdens de intro van Daisy voorstelt als je tien jaar oude nichtje, is dat echt…
BELMONTE: Mijn tienjarige nichtje en petekind Daisy, ja. Een prachtkind. Tricky had een paar exclusieve sneakers voor haar geregeld, en ze had hem daar via de telefoon voor bedankt. Haar stem – heel ruig en diep, met een vettig Cockney-accent – klinkt dus écht zo, en Tricky zei meteen: ‘Dat meisje moet op je plaat.’ Daar blijft ze trouwens heel koel onder – she can’t be bothered, really. Let op mijn woorden, binnen tien jaar zit je háár te interviewen. Het zit in de familie, mijn broer is ook een getalenteerde dichter en muzikant. Pepe Belmonte, zoek hem maar op.
Ik zag onlangs een blogartikel met de nogal dubieuze kop You Can’t Trick Trip-Hop Babe Francesca Belmonte.
BELMONTE: Ach, het is maar een catchy headline, niet? Oké, mocht iemand me met ‘babe’ naroepen op straat, dan zou ik meteen mijn rug rechten. Ik ben een feministe, en dat zeg ik zonder verpinken. Dus eigenlijk heb je gelijk. Trip-hop babe, echt respectvol is het niet. Kijk, daaraan zie je dat dit nieuw voor me is, op de voorgrond staan. Volgende keer laat ik me niet doen, beloofd!
Zou Bob Dylan ‘babe’ tegen je mogen zeggen? Op jouw Soundcloudpagina staat een cover van zijn It Ain’t Me, Babe.
BELMONTE: Iedereen kent dat gevoel wel, dat een liedjestekst hem op het lijf geschreven lijkt. Dat gevoel heb ik dus bij It Ain’t Me, Babe. Die tekst werkt zowel vanuit een mannelijk als vanuit een vrouwelijk standpunt, zó goed. Ik hoop dat Dylan mijn versie kan smaken, maar ik heb nog niks van hem gehoord. (lacht)
Hoe schat je hem in als zanger?
BELMONTE: Dylan is een poëet, en poëten moeten het hebben van de vertolking, niet van hun stem. En het is heus niet simpel wat hij doet. Luister maar naar Like a Rolling Stone, weinigen doen het hem na.
Niemand zingt Dylan als Dylan, luidt het gezegde. Dat is evengoed van toepassing op Tricky.
BELMONTE: Goed punt. Probeer maar eens een song van Tricky te coveren. Bijna niet te doen. Zelf ben ik ook niet geschoold, hoor. Ooit heb ik een paar zanglessen gehad van Glynn Jones, a very old-school guy die nog met Frank Sinatra en Judy Garland gewerkt heeft. ‘Je zou ver kunnen raken,’ vertelde hij me, ‘you could go all the way.’ Wat hij precies bedoelde met ‘all the way’ zei hij er niet bij. Ik ben er dan ook wijselijk mee gestopt.
Mocht je kunnen kiezen tussen een solocarrière als die van Dylan of een als die van Tricky, welke zou het dan worden?
BELMONTE: Dylan. Omdat hij altijd on the road is. Ik hou van optreden, toeren, alles wat erbij komt kijken. Bovendien weet Dylan ondanks zijn vele optredens nog altijd wat van zijn mysterie te bewaren. Ja, op zijn manier teken ik meteen voor een carrière waarin ik tot mijn zeventigste op de baan ben.
ANIMA
Uit op False Idols Records.
DOOR JONAS BOEL
Francesca Belmonte – ‘IK HOOP DAT BOB DYLAN MIJN VERSIE VAN IT AIN’T ME, BABE KAN SMAKEN, MAAR IK HEB NOG NIKS VAN HEM GEHOORD.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
