Trey Gruber

Waarom we nog nooit van Trey Gruber hadden gehoord? Omdat deze jongeman in 2017 op zijn zesentwintigste aan een overdosis heroïne bezweek, zonder solo of met zijn bandje Parent ooit uit de periferie van Chicago te zijn geknepen. Dit postume keur van demo’s, studio- en liveopnames toont dat Gruber sympathiek zwalpende, weliswaar somberende psychfolk in de vingers had, doodswens incluis. Maar bovenal blijkt ons een classicist te zijn ontvallen: eentje die, klutsend in hart en ziel, wel oren had naar het seventieswerk van Syd Barrett, John Lennon, Chris Bell of – helemaal in het zonnige westen – Emitt Rhodes. Ondanks de wazigheid van de proefopnames openbaart zich een sliert prachtsongs met sepiakleurige retroslag. Herculean House of Cards is winst met een afdronk van verlies.