TRANSPARENT, 2012 NICOLAS KARAKATSANIS
Cameraman Nicolas Karakatsanis kan ook overweg met een fototoestel: eindelijk schaduw in een tijdvak dat wemelt van de spotlights.
Voor een karakteristiek doodshoofd zijn we altijd te vinden, zeker wanneer het opdoemt uit de duisternis. Nicolas Karakatsanis (35) fotografeerde dit opmerkelijke exemplaar in de etalage van een antiekzaak. Als je goed kijkt, vind je naast de schedel nog een borstbeeld. Maar je hebt ogen als van een kat nodig: het beeldhouwwerk gaat vrijwel volledig op in de achtergrond. Inhoudelijk knoopt het inktzwarte stilleven aan bij de vanitastaferelen uit de barok. Ook vier eeuwen geleden waren schedels al een hit. Ze lieten de mens in zijn ultieme staat zien en herinnerden zo aan de vluchtigheid van wereldse zaken. Schoonheid, status, rijkdom: op ons sterfbed zullen die dingen geen voldoening schenken, zo dacht men toen. Ook Karakatsanis duwt je met de neus op de feiten. Willen of niet, dit ben jij. En daar mag best een beetje bij gebibberd worden. Ook stootte de fotograaf op een doodshoofd met een intact gebit. Niet vanzelfsprekend: een exemplaar met twee complete rijen tanden vind je bijna nooit. Dat sterke gebit zorgt voor nogal wat expressie. Hij of zij mag dan dood zijn, wat spreekkracht en soul betreft, doet deze schedel het beter dan heel wat levenden.
Beroepsmatig staat Karakatsanis achter de filmcamera. Hij schoot onder meer de beelden voor Rundskop en de Amerikaanse remake van Loft en blikte met zijn broer Dimitri als regisseur ook al Small Gods in. Als Michaël Borremans video’s maakt, zijn ze doorgaans gefilmd door de Antwerpenaar met de Griekse wortels. Maar in zijn eigen tijd maakt Karakatsanis foto’s. Dan focust hij op mensen en dingen die hij rondom zich aantreft, zonder mise-en-scène of digitale manipulatie. Adjusting Infinity, zijn expo bij Alice Gallery, is over de hele lijn dramatisch en somber. De reeks geeft blijk van een consequent zwaarmoedige blik en van een oog voor schoonheid op plaatsen waar je het niet vermoedt. Met name in clair-obscur toont Karakatsanis zich erg bedreven. Het zwart is omnipresent, maar zoals alle romantische zielen weten, is licht nergens zo mooi en intens als daar waar alles donker is.
Naast de expressieve doodskop vind je ook een sinistere gedaante met een kap, gaat er iemand schuil achter een gordijn van rook en schaduw en tref je een portret van een man die eruitziet als een apostel met een opvliegend karakter. Soms merk je eenzelfde gevaar als in het werk van Andres Serrano. Scherp als een mes wijzen de foto’s dan op bronnen van pijn en verdriet. Met een standpunt als dit zit het alvast goed. Benieuwd naar meer.
GEZIEN OP ADJUSTING INFINITY, NICOLAS KARAKATSANIS, ALICE GALLERY, BRUSSEL, TOT 21/12
ELS FIERS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier