Vincent Byloo
Vincent Byloo Radiopresentator en voormalig medewerker Knack Focus

Waits divers Op ‘Orphans’ ontfermt Tom Waits zich over verweesde b-kantjes, covers en ander stiefmoederlijk behandeld materiaal.

ORPHANS: BRAWLERS,

BAWLERS & BASTARDS

ANTI – FOLK, ROCK, JAZZ, CABARET,

CLANG-BOOM-STEEL-BLUES

Feit: niemand, maar dan ook niemand klinkt als Tom Waits. Zo eigengereid, idiosyncratisch en simpelweg met niks anders te vergelijken is ’s mans platenwerk dat zijn naam al werd geadjectiveerd tot ‘waitsiaans’, een eer die alleen de allergrootsten te beurt valt – zie ‘dylanesk’ en ‘beatlesiaans’. Feit: Tom Waits heeft nog geen enkele slechte plaat gemaakt. Dat kunnen zelfs Bob Dylan en The Beatles niet zeggen. Feit: ook als de intussen bijna 57-jarige Waits bloemleest uit zijn eerder onuitgegeven of anderszins moeilijk traceerbaar oeuvre, levert dat een meesterwerk hors catégorie op. Dat bewijst Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards ten overvloede. Deze drie cd’s en 56 tracks tellende box bevat, in de woorden van de bard, ‘a lot of songs that fell behind the stove while making dinner’, maar laat dat vooral geen reden zijn om dit feestmaal aan u voorbij te laten gaan.

Zo’n dertig nummers heeft Waits de afgelopen jaren speciaal voor dit album (her)opgenomen, waaronder heel wat materiaal dat hij aanvankelijk voor anderen componeerde, maar met het oog op deze Orphans niet onterecht terugvordert. Verder veel b-kantjes en covers die ooit op tributeplaten verdwenen, maar nu voor het eerst op een Waitsplaat mogen figureren, zoals The Return of Jackie And Judy van The Ramones en Daniel Johnstons King Kong. Bovendien heeft de meester erop toegezien dat elke cd van Orphans tegelijk een gevarieerd, homogeen en mooi afgerond geheel is.

Zo staan op de eerste cd, Brawlers, vooral grofkorrelige rocksongs in de geest van Heartattack & Vine verzameld: rauwe rockabilly ( Lie To Me en Fish In The Jailhouse), bluesy covers (de van een respiratoire ritmesectie en een kloeke banjoriedel voorziene Leadbelly-klassieker Ain’t Goin’ Down To The Well) en smeulende garagerock ( Low Down, met zoon Casey achter de trommels). Bawlers grossiert in dronkemansliederen ( Goodnight Irene), jazzy walsjes ( Long Way Home) en pianoballads die de melancholie oproepen van troosteloze kroegen waar de stoelen al uren op de tafels staan ( World Keeps Turning). Van de derde en meer experimentele cd, Bastards, kunnen we ons voorstellen dat ze enkel aan Waitsfreaks besteed is. Daarop maken zigeunerdeuntjes en Oost-Europese polkaritmes de dienst uit, alsook donkere parlando’s die haast ongemerkt in croonerjazz omslaan. Maar evengoed Keltische folksongs als Two Sisters, die niet hadden misstaan op Rogue’s Gallery, de verzameling piratenliederen die Hal Winter onlangs uitbracht, of Waits’ typische clang-boom-steel-blues, inclusief human beatbox ( Spidey’s Wild Ride).

Al u het ons vraagt – maar u vraagt ons ook helemaal niks natuurlijk, niemand vraagt ons ooit wat! – is Orphans de beste plaat van 2006, 2007 én 2008. Tegen die tijd verwachten we namelijk weer een nieuwe plaat van Tom Waits en we willen ook weer niet té voortvarend overkomen.

Download nu * Ain’t Goin’ Down To The Well

* Long Way Home

Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content