TOM NAEGELS HEAVY METAL
‘Af en toe schaam ik me er wel een beetje voor. Als ik nieuwe mensen ontmoet, is het zeker niet het eerste wat ik over mezelf vertel. Maar als ik hen dan beter leer kennen, vind ik het helemaal niet erg om uit de kast te komen. Integendeel. Ik heb al een paar vrienden en vriendinnen gedwongen om bij me thuis naar Saxon, Slayer en Iron Maiden te luisteren. Vaak met hele betogen erbovenop, over wat hun muziek nu precies zo geweldig maakt. Zo probeerde ik hen dan te bekeren, met wisselend succes. Niet dat ik een exclusieve heavy-metalfan ben, hoor. Er staat ook een heleboel ‘correcte’ muziek in mijn platenkast, met literair verantwoorde teksten en zo. Maar heavy metal bevredigt wel een belangrijk deel van mijn muzikale behoeften. Het maakt me euforisch, en het geeft me het gevoel dat ik de wereld aankan. Ik merk dat trouwens ook bij andere heavy-metalfans, zeker op concerten. Mensen die tijdens Creeping Death van Metallica ‘Die! Die! Die!’ staan te scanderen, die willen helemaal niemand vermoorden. Die roepen eigenlijk: ‘Ik ben geweldig! Ik ben geweldig!’ Je ziet dat aan de blik in hun ogen. Da’s een en al euforie en levensvreugde. Dat zie je nooit bij fans van Morrissey, hé? Vooral als ik vastzit bij het schrijven, kan ik nood hebben aan dat gevoel. Dan helpt niks zo goed als Helloween, of Megadeth, of Savatage.
‘Als puber droeg ik wel eens pins en T-shirts van Eddie, de mascotte van Iron Maiden. Maar veel verder ben ik daar nooit in gegaan. Ik ben niet zo’n dweper, en halsbanden met metalen pinnen heb ik altijd redelijk belachelijk gevonden. Op concerten of festivals doet het me nochtans altijd wel iets: van die echte metal-motards met stretchbroeken en lederen vesten en legerbottines en zo. Vooral omdat het meestal zulke sympathieke mensen zijn, die je aankijken met zo’n waarderende blijk van: ‘Jij bent een deel van de familie, want jij durft ook.’ Het is trouwens een enorme misvatting dat heavy metal iets is voor agressieve macho’s. Het maakt wel veel adrenaline los, maar het is toch vooral heel grootse en theatrale muziek. Al dat geflirt met de duivel en de hel heeft ook daarmee te maken, dat heeft niks met agressie of een doodswens te maken. Heavy metal stamt gewoon uit de traditie van de zwarte romantiek, waar ook de new wave en de gothic uit ontstaan zijn. Heel veel groepen dwepen trouwens met schrijvers als Lord Byron en Edgar Allan Poe. Je ziet dat ook aan hun uiterlijk, dat vaak een uitgesproken hermafrodiet karakter heeft. Lang haar, make-up, spannende broeken, veel zwart: zo gingen de romantici in de negentiende eeuw ook gekleed.’
‘Of ik ooit iets van heavy metal opgestoken heb? Absoluut, en ook dat bewijst dat het geen genre voor randdebielen is. Groepen als Iron Maiden verwijzen in hun teksten bijvoorbeeld heel vaak naar de grote literatuurklassiekers, of naar gebeurtenissen uit de geschiedenis. Vaak lijkt het alsof iemand uit de groep een boek gelezen heeft, en daar dan zo trots op is dat hij het allemaal netjes samenvat. The Trooper gaat bijvoorbeeld over de Krimoorlog, Alexander The Great gaat over Alexander de Grote… En hoe simplistisch die teksten dan ook zijn, een mens leert er toch altijd iets van bij.’
‘Die blik in de ogen van Metallica-fans die ‘Die! Die! Die!’ staan te scanderen: da’s een en al euforie en levensvreugde. Dat zie je nooit bij fans van Morrissey.’
Tom Naegels is columnist en schrijver van onder meer Meester Kader, Walvis en Los. Van 23 september tot en met 26 januari reist hij samen met Annelies Verbeke door Vlaanderen en Nederland met de literaire theaterproductie De Internationale.
Opgetekend door Wouter Van Driessche
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier