Treur mee met McRae – Op zijn vierde plaat wijzigt de Britse singer-songwriter Tom McRae van koers en lijkt de mist in zijn moede hoofd langzaam op te klaren.

King Of Cards, V2 singer-songwriter, In Concert: 9/5 Koninklijk Circus, Brussel

Hoewel we toentertijd haast permanent in een comateus delirium verkeerden, herinneren wij ons nog perfect onze eerste kennismaking met de verstilde pijnkreten van Tom McRae. Het waren de eerste januaridagen van het annus horribilis 2001 en een snerpende sneeuwstorm – die kenden we hier toen nog – had het weinig esthetische stadslandschap waarover onze studentenkamer uitkeek onder een wit tapijt verborgen. Een eerste meevaller, die in ons hoofd voorzichtige hoop deed gloren terwijl we het vórige annus horribilis nog volop aan het doorspoelen waren.

Het was dus met enige gelatenheid dat wij de titelloze debuutplaat van Tom McRae in onze cd-speler schoven – die bestonden toen óók nog – en vaststelden dat rancune een dankbare inspiratiebron was voor deze pathologisch misnoegde twintiger. De geur van haat die torch songs als Boy With The Bubblegun en A&B Song verspreiden, zou zelfs de schofterigste ploert tot berouw nopen. Of had ú het voodoopopje willen zijn dat McRae bewerkte onder het smeden van zinnen als ‘If words could kill / I’d spell out your name’ en ‘If songs could kill / This one’s for you’? We dachten van niet. En evenmin zou u de geadresseerde willen zijn van een verwensing als ‘I know I’ll live to see you swinging / given enough rope’.

Zijn debuut, dat de indertijd druk besproken, maar intussen alweer vergeten new acoustic movement inluidde, leverde McRae vergelijkingen op met David Gray, I Am Kloot en zelfs Nick Drake – nog steeds ’s werelds mooiste treurwilg. Helaas bleef de Brit daarna twee platen lang aan zelfbeklag doen en begon hij iets te nadrukkelijk op het schellinkje te spelen. Vooral de arrangementen die zijn songs zo nodig radiofähig moesten maken, raakten almaar verder bedolven onder een dikke laag siroop.

Met King Of Cards lijkt dat tij voorzichtig te keren. Er is duidelijk een nieuwe vrouw in zijn leven binnengestapt die, een beetje zoals Yoko Ono in de clip van Imagine, de vensterluiken van zijn bovenkamer heeft opengegooid. Nu de muffe mist in zijn hoofd eindelijk lijkt opgetrokken, gooit McRae het roer radicaal om. Of zoals hij het in Bright Lights verwoordt: ‘I’m tired of this dull ache / this endless and fake parade / I’m gonna torch my name and my trade’. En wat later: ‘I’m gonna leave these shadows behind / Head into the bright lights’.

Maar zijn trade is hij nog niet verleerd. Meanderende mineurakkoorden en zijn ijle falset blijven ook op King Of Cards de dienst uitmaken en er gaat op deze plaat geen vreugdekreet voorbij zonder dat McRae er daarna down & lonely aan de piano niet alweer schoorvoetend op terugkomt. En te oordelen naar de protestsong Keep Your Picture Clear, waarin halverwege een storm van mondharmonica’s opsteekt en een koortje het op een scanderen zet, is McRae nog steeds geen man sans rancune.

Download nu

* Bright Lights

* Keep Your Picture Clear

* Houdini And The Girl

Vincent Byloo