Boo.com vraagt het faillissement aan.
Als er ooit een dag in de recente geschiedenis is geweest waarop het leek dat de bomen tot in de hemel groeiden, dan toch wel 10 maart 2000. Neen, niet omdat Knack Focus twee dagen voordien gelanceerd werd – zo bescheiden zijn we nog wel – maar omdat de Amerikaanse technologiebeurs Nasdaq toen afsloot op 5048.62 punten. Dat was een nieuw record en bijna een kwart hoger dan bij het begin van dat jaar. Aangezien de beurs in 1999 al met tachtig procent omhoog was gegaan, leek ’the sky’ voor een keer echt ’the limit’. Analisten voorspelden dan ook dat de koers binnen de kortste keren de magische grens van 6000 zou doorbreken.
Toen ging het mis. In plaats van verder te stijgen, begonnen de aandelen op de Nasdaq vanaf 11 maart te dalen. Waarom precies, daar is men vandaag nog altijd niet helemaal uit. Kwam het doordat de technologiebedrijven door de vrees voor de millenniumbug in het jaar voordien extra veel omzet hadden gedraaid en die inkomsten plots wegvielen? Zaten de tegenvallende verkoopcijfers van de afgelopen kerstperiode, de eerste echte test voor veel internetwinkels, er voor iets tussen? Was het omdat de eerste schandalen rond bepaalde bedrijven en negatieve geruchten opdoken? Of lag het aan het feit dat enkele grote spelers op de aandelenmarkt die tiende maart hun winst incasseerden en zo per ongeluk voor een sneeuwbaleffect zorgden? Feit is dat de zogenaamde dotcomzeepbel plotseling uit elkaar spatte en de beurswaarden razendsnel slonken: anderhalf jaar later sloot de Nasdaq af op 1114,11 punten.
Een van de eerste en ook meest besproken slachtoffers van de crash was boo.com, een Britse internetkledingwinkel die enkele maanden voordien met veel bombarie was opgestart als ‘de eerste echte onlineverdeler van sportkleding en mode’. De website, waar de klant werd rondgeleid door Miss Boo, had echter van bij het begin met technische mankementen te maken en was simpelweg te zwaar en te geavanceerd voor veel van de computergebruikers uit die tijd. Met als gevolg dat die wegbleven en de omzetcijfers niet overeenkwamen met de ambities van het bedrijf. Die problemen werden nog vergroot doordat Boo de weinige klanten toeliet om gekochte producten gratis terug te sturen, iets wat een groot deel onder hen ook deed. Nauwelijks acht maanden na de lancering moest boo.com alweer de virtuele deuren sluiten.
Wat van boo.com het uithangbord van de dotcomzeepbel maakte, was dat de onderneming er in haar korte bestaan wel in slaagde om bij investeerders bijna 200 miljoen dollar op te halen, op basis van een zakenmodel dat op zijn zachtst gezegd wankel was. Het kon symbool staan voor die periode van algeheel optimisme, toen men ervan uitging dat het internet de zakenwereld voorgoed zou veranderen en daarom de oude regels niet meer golden. In 2001 bracht Ernst Malmstem, de voormalige CEO van boo.com, een boek uit waarin hij zijn kant van het hele verhaal vertelde. ‘Het ene moment was ik nog aan het uitzoeken hoe mijn bedrijf er precies in geslaagd was om er in achttien maanden tijd 188 miljoen dollar door te jagen,’ vertelde hij toen in een interview, ‘en het volgende moment waren we failliet. Ik kan er echt niet bij hoe het allemaal is kunnen gebeuren.’ Neen, wij toch ook niet.
(S.W.)
‘In 2000 spatte de dotcomzeepbel uit elkaar. Een van de meest besproken slachtoffers was boo.com.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier