This Heat ****
Deceit ****
postpunk/avant-garde
Modern Classics / Light in the Attic
WAT?
Man stapt café binnen, begroet het gezelschap en verkondigt met luide stem: ‘Postpunk was gewoon de nieuwe progrock!’ Duidelijk straalbezopen, denkt de tapmadam natuurlijk, en ze ontzegt de vogel elke druppel alcohol. Tot die simpelweg This Heat te berde brengt. Een postpunktrio dat al messcherpe, extreme muzikale ideeën koesterde vóór de punkrevolutie toeliet die op grotere schaal te verspreiden. Drummer, zanger en toetsenist Charles Hayward had nog op de soloplaten van Phil Manzanera (Roxy Music) gespeeld en met hem in de groep Quiet Sun gezeten. Met gitarist Charles Bullen was hij bovendien al het terrein van de improvisatie gaan verkennen. Toen de twee samen met outsider Gareth Williams begin 1976 This Heat vormden, was het niet eens zo vergezocht om in hun afgrijzen voor elk platgetreden rockpad een overeenkomst met pakweg King Crimson of Soft Machine te zien.
GEPREZEN OF VERGUISD?
This Heat had affiniteit met krautrock, freejazz, musique concrète en ja, ook (anarchistische) punk. Maar het rukte die invloeden brutaal uiteen in tape-experimenten en staalharde elektronische effecten. Dit was brutale en koude, abstracte en politiek prikkelende muziek die de luisteraar naar het puntje van zijn stoel dreef. Zoals ook nagels over een schoolbord oplettendheid garanderen. Monotonie, ruis, distorsie, atonaliteit: voor dit trio was al wat met muziek vloekte óók muziek. Bij This Heat (uit 1979, verknipt en intens) noch Deceit (1981, door de nucleaire ondergang bezeten) zat een bruistablet, maar beide platen viel desondanks unanieme lof te beurt.
EN VANDAAG?
Overzichtswerken delen het Londense drietal in bij al even recalcitrant volk als Throbbing Gristle, Cabaret Voltaire, (het vroege) Scritti Politti en The Pop Group. Toch klinkt This Heat dezer dagen nog altijd zo out there en enerverend als toen: een baken van avontuur en exploratiedrang. Hier is tevens een schoolvoorbeeld van hoe een sociopolitiek klimaat muziek genetisch kan manipuleren. Werkloosheid, de Koude Oorlogsdreiging, xenofobie, de verkiezing van Thatcher: eind jaren zeventig vroor het in Engeland het jaar rond. U moet maar eens horen.
CUI BONO?
Dan moeten we véél namen noemen: Sonic Youth, Swans, Glenn Branca, Trumans Water, Aphex Twin, Lightning Bolt, Viet Cong (bij zijn ontmoeting met die Canadese neopostpunks kreeg ondergetekende zijn meegebrachte exemplaar van Deceit pas na enig kleerscheuren mee terug. Moet hij ooit nog opdraven voor andere This Heat-fanaten zoals Hot Chip, Caribou of Animal Collective dan blijft dat ding verdomme thuis).
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
