De broze wolf – De remake van een van Universals grote monsterklassiekers haalt dan toch zonder al te veel kleerscheuren de zalen – en dat ondanks een waaier aan productieproblemen.

Joe Johnston met Benicio Del Toro, Emily Blunt, Anthony Hopkins

Mark Romanek, videoclipvirtuoos en regisseur van het Robin Williamscuriosum One Hour Photo, gooide een week voor de start van de opnames de handdoek in de ring. Vervolgens werd de score van componist Danny Elfman afgekeurd, verschoof de releasedatum tot vijf maal toe en werd Coppolamonteur Walter Murch te elfder ure ingeschakeld om te redden wat er te redden viel. Geef toe: er zijn al films voor minder opgedoekt.

En daarom is het des te verrassender dat deze update van George Wagners horrorklassieker uit 1941 erg sfeervol, entertainend en – jawel – volwassen uit de hoek komt. Veel heeft te maken met het opvallend gelaagde scenario van Andrew Kevin Walker ( Se7en) en David Self ( Road to Perdition), dat de mythologische, sociologische en psychologische aspecten van het tragische metamorfoseverhaal oproept.

Aan de oorspronkelijke opzet is niet getornd. Benicio Del Toro kruipt in de huid van een naar Amerika verkaste Brit die in 1890 naar zijn ouderlijk huis ontboden wordt na de mysterieuze dood van zijn broer. Vanaf daar regent het echter verschillen. Het eigenaardige gedrag van vader Anthony Hopkins zorgt voor conflicten die ene Sigmund Freud wat graag zou analyseren. Verder leidt Del Toro’s catastrofale confrontatie met een griezelig gedrocht tot iconografische scènes die niet alleen aan het origineel, maar ook aan andere weerwolfklassiekers als Werewolf of London (1935) refereren. En de spanningen tussen de dorpbewoners, de aanpalende zigeunergemeenschap en Scotland Yardinspecteur Hugo Weaving onderlijnen dat xenofobie van alle tijden is.

Lastminuteregisseur Joe Johnston ( Jurassic Park III, Hidalgo) zet het merendeel van de scènes veeleer braafjes in beeld, maar tijdens de opvallend bloederige actiesequenties trekt hij wel alle registers open. De mix van Rick Bakers klassieke make-uptechnieken en moderne computereffecten geven de transformaties een magisch-realistische kwaliteit. Bovendien roepen de fraaie set- en kostuumontwerpen herinneringen op aan de heerlijke horrorfilms die Brits productiehuis Hammer Film in de fifties en sixties vervaardigde.

Jammer genoeg vijlt het te gejaagde verteltempo – meteen het enige echte spoor van de productieproblemen – de scherpste kantjes van deze woelige weerwolvenhistorie. Ondanks de overdosis ‘guts and gore’ zit je nooit echt te huiveren. Plus: door het gebrek aan vonken tussen Del Toro en ‘love interest’ Emily Blunt heeft het eindresultaat toch meer van duistere popcornpret dan van een noodlotsdrama van Griekse proporties. Inderdaad, deze wolf huilt harder dan hij bijt.

Steven Tuffin