Rimpelrock – Met ‘Endless Wire’ persen Townshend en Daltrey er na 25 jaar nog eens een The Who-plaat uit. Tijd voor uw laxeermiddel, heren.

The Who **

ENDLESS WIRE

POLYDOR – ROCK

‘I hope I die before I get old’, luidde de kreet waarmee The Who jeugdig Groot-Brittannïe ooit tot collectieve ongehoorzaamheid en niet zo jeugdig Groot-Brittannië tot collectieve wanhoop dreef. Maar in de sixties hadden Roger Daltrey en Pete Townshend makkelijk praten. Nu ze zich stilaan tot de doelgroep van Seniorennet mogen rekenen, gratis met trein, tram en bus reizen en de Pictures Of Lily op het nachtkastje plaats hebben moeten ruimen voor een strip Viagra, klinkt die cri du coeur van weleer steeds minder geloofwaardig. Alleen drummer Keith Moon en bassist John Entwistle lijken hun doodswens naar de letter te hebben nageleefd. En hoe! Moon trok al in ’78 naar het grote balorkest in de hemel na een overdosis van de pillen waarmee hij – o ironie – zijn drankverslaving probeerde te bestrijden. Entwistle verruilde vier jaar geleden dan weer op toepasselijke wijze het tijdelijke voor het eeuwige door in het Hard Rock Hotel van Las Vegas iets te enthousiast zijn neus te poederen.

Maar passons. Precies een kwarteeuw na de zwanenzang It’s Hard en enkele reünietournees waarmee Daltrey en Townshend nog eens met de grote pet rondgingen, is er eindelijk een nieuwe cd van The Who. Het slechte nieuws is dat ruim de helft van Endless Wire wordt ingenomen door een minirockopera. Het goede nieuws is dat de elfde studioplaat van The Who ondanks de conceptuele crap en intertekstuele bullshit ook gewoon kan worden beluisterd als de elfde studioplaat van The Who en er op Endless Wire genoeg vertrouwde reddingsboeien worden uitgegooid om de oude fans aan boord van het grondig gerenoveerde schip te trekken.

Zo borduurt opener Fragments voort op het elektronische motiefje van Baba O’Riley, terwijl de stampvoetende rocker We Got A Hit zijn titel alle eer aandoet door het beste uit Who Are You en Won’t Get Fooled Again te combineren. Man In A Purple Dress zal ons dan weer om tekstuele redenen bijblijven aangezien het als sneer naar religieuze moraalridders impliciet afrekent met de heksenjagers die Townshend onterecht van pedofilie betichtten. Helaas staat er voor iedere geweldige rocker op deze cd ook een oersaaie ballad genre In the Ether en You Stand By Me, waarin tot overmaat van ramp danig bespiegeld wordt over vergankelijkheid en spiritualiteit. Dat maakt van Endless Wire een halfslachtig coming of old age-album. Jammer.

Download nu * Fragments

* Mike Post Theme

* We Got A Hit

BaCKSTORY: my CONSTIPation

De laatste tien songs op Endless Wire vormen samen de minirockopera Wire & Glass, waarin de fictieve bandleider Ray High verhaalt over de rise and fall van zijn al even fictieve groep The Glass Household. Om alle gelijkenissen met Sgt. Pepper’s in de kiem te smoren, roert Townshend ook nog eens een moralistische parabel door deze raamvertelling. De groepsleden hebben immers een verschillende religieuze achtergrond, zodat de christelijke Gabriel, de islamitische Leila en de Jood Josh algauw in conflict komen. Afijn, wie ooit Tommy, Quadrophenia of Townshends soloplaat Psychoderelict heeft gehoord, weet dat het qua conceptuele constipatie nog veel erger had gekund.

Vincent Byloo