White stripes versus rednecks – Meg en Jack White schudden nog maar eens een oplawaai van een bluesrockplaat uit hun roodwitte mouwen. Vol gitaaruithalen die godverdomme ter zake doen!

Icky Thump XL Recordings bluesrock

The White Stripes hebben een gitaarplaat gemaakt! Oké, voor u zich afvraagt of wij de afgelopen tien jaar onze oren in onze zakken hadden zitten: hun vijf vorige platen waren dat natuurlijk ook al. Maar Elephant en Get Behind Me Satan, de laatste twee wapenfeiten van de Stripes, leken zich toch ietwat aan de meest strikte definitie van zo’n gitaarplaat te onttrekken. Na drie langspelers vol hemelse teringherrie – blues in de traditie van Charley Patton en Son House, maar dan fully electrified – schenen Jack en Meg White vanalles te willen bewijzen.

Dat ze een voetbalhymne kunnen schrijven, bijvoorbeeld. Te oordelen naar de keren dat wij Seven Nation Army door de vaderlandse voetbalstadions hebben horen rollen, is hen dat aardig gelukt. Check. Dat ze pianoballads kunnen componeren, tot jazzy percussie en marimba’s toe. Ten bewijze: Forever For Her (Is Over For Me), voorwaar een hoogtepunt op hun laatste plaat. Dus: check. Dat ze ook met akoestische gitaren overweg kunnen. Yep, dat kunnen ze: Little Ghost mag er bijvoorbeeld best wezen. Check. Dat Meg White óók kan zingen. Wie ooit In The Cold, Cold Night heeft gehoord, weet dat haar geen grootse solocarrière te wachten staat. Maar toch: check.

Met het nieuwe Icky Thump lijkt hun drang naar zelfbevestiging eindelijk bezworen. Dertien songs lang doen de Roodwit Gestreepten wat ze het beste kunnen: beuken, beuken en nog eens beuken. Alleen het tweeluik Prickly Thorn, But Sweetly Worn en St. Andrew (This Battle Is In The Air) vallen uit de toon. Ze gaan over de Schotse roots van Jack en Meg, en dus vonden ze er niks beters op dan er doedelzakken – u leest het goed: doedelzakken – in te verwerken. Maar dat Keltische uitstapje daargelaten keren The White Stripes terug naar hun core business, al betekent dat geenszins business as usual.

Icky Thump is een oplawaai van een rockplaat en misschien wel hun beste tot nog toe. Ze staat tjokvol drammerige bluesrock en countrypunk, maar dan onder nóg meer stroom gezet en voorzien van denderende drums en snedige solo’s. Jack White, moet u weten, is een van de weinige hedendaagse gitaristen – zo niet de enige – van wie wij solo’s kunnen verdragen die de halve minuut overschrijden. White lult nooit uit zijn bottleneck: geen academisch gefröbel à la Clapton, geen vingervlugge speedmetalriffs, maar krachtige gitaaruithalen die godverdomme ter zake doen!

Neem nu de single Icky Thump: een onvast klinkend orgeltje zet de toon – denk: seventieshorrorfilms – terwijl de gitaarpartij met horten en stoten maar zegezeker en lekker stampvoetend op een spetterende finale afstevent. En ondertussen deelt Jack een welgemikte kopstoot uit aan xenofobe rednecks: ‘White Americans, what? Nothing better to do? Why don’t you kick yourself out? You’re an immigrant too’. Gewéldig, right on en ook wel fuckin’ ace! Zo mogelijk nóg uitzinniger worden we van de manier waarop blues en grunge elkaar vinden in Bone Broke. En dan zwijgen we nog over de aan metal grenzende punkrock van Little Cream Soda of het hupse Rag & Bone, een gestrekte middelvinger aan zij die The Stripes lijkenpikkerij aanwrijven.

Zij dwalen, natuurlijk. The White Stripes zijn de enige échte erfgenamen van de authentieke bluesrock. Eerst was er Robert Johnson, daarna kwamen Led Zeppelin en AC/DC en nu hebben we The White Stripes.

Download nu

* Icky Thump

* Rag & Bone

* Catch Hell Blues

Vincent Byloo