THE VELVET UNDERGROUND ***

The Velvet Underground & Nico

Rock

Universal

WAT?

Wellicht de belangrijkste plaat uit de indierock, gemaakt door veruit de coolste groep die er ooit heeft rondgelopen, uitgebracht in wat wellicht de meest invloedrijke periode uit de muziek moet zijn geweest, met de meest iconische hoes aller tijden. Nope, wij hebben het niet over de nieuwste van Muse, wel over The Velvet Underground & Nico, het debuut van – inderdaad – The Velvet Underground en een zekere Nico. Maakten deel uit van de groep: Lou Reed, een onuitstaanbaar pedante literatuurstudent die dweepte met Ornette Coleman en Stockhausen; John Cale, een uitgeweken Welshman met een altviool; Sterling Morrison, een louche ogende gitarist met een pornosnor; en Maureen Tucker, een drumster die veertig jaar later voor de Tea Party militeert. Uitgerekend dat stelletje ongeregeld kreeg door ‘producer’ Andy Warhol een teutoonse zangeres opgedrongen die zo vaak van de toonladder donderde dat het op muzikale slapstick leek – Nico dus. Maar hoe onwaarschijnlijk ook: samen vormden ze wel de missing link tussen de beatgeneration en de punkbeweging.

GEPREZEN OF VERGUISD?

Compleet genegeerd. De wereld was in 1967 in de ban van de Summer of Love: de van peace and love doordrongen hippies in Londen en San Francisco zaten dus niet te wachten op een bende cynische New Yorkers die zongen over junkieverdriet en sadomasochisme. De legende wil dat de zeldzame jongelui die wel een plaat van The Velvets kochten ook allemaal zelf een groepje hebben opgericht.

EN VANDAAG?

Naar aanleiding van de 45e verjaardag van The Velvet Underground & Nico verschijnt een zomaar even zesdubbele deluxe reissue. Behalve de originele plaat – in mono én stereo – bevat die een repetitie in Warhols Factory uit januari 1966, de eerste studio-opnames uit april van dat jaar, allerlei alternate takes en een exemplaar van Chelsea Girl, het solodebuut van Nico. Vooral de repetitieopnames zijn niet bijster van kwaliteit, en het is maar de vraag hoe vaak wij de alternate take van pakweg There She Goes Again met een nét iets andere gitaarriedel nog zullen opzetten, maar is dit een leuk hebbeding? Reken maar van yes!

CUI BONO?

Zonder The Velvets geen Bowie, Sonic Youth of The Kills. Schrap ook maar R.E.M. en The Strokes. En al dacht Klaas Janzoons in 1994 dan dat The Velvet Underground een café was op ’t Zuid – volgens Tom Barman toch -, zonder Venus in Furs was er nooit Suds & Soda geweest.

VINCENT BYLOO