Stefaan Werbrouck
Stefaan Werbrouck Ex-hoofdredacteur van Knack Focus en tv-freak

APPLAUS! De lotgevallen van een eeuwige loser, deel twee. Toby Young schrijft zichzelf weer de vernieling in, ditmaal in Hollywood.

APPLAUS!

The Sound of No Hands Clapping ****

TOBY YOUNG

DA CAPO PRESS / ABACUS, 279 BLZ., euro 19,95

Vijf jaar geleden bracht de Britse journalist/ columnist Toby Young How To Lose Friends and Alienate People uit, een hilarisch boek waarin hij verslag deed van zijn werkervaring bij Vanity Fair, het summum van de Amerikaanse magazinewereld. Nu ja, werkervaring. Young bedacht vooral grootse plannen om zelf beroemd te worden en viel voortdurend de Hollywoodsterren die hij via zijn job kon ontmoeten lastig, met als resultaat dat hoofdredacteur Greydon Carter hem al vlug weer op de New Yorkse keien zwierde.

Exit Toby Young dus? Allerminst, want How To Lose Friends and Alienate People (ondertussen ook vertaald als Hoe Je Vrienden Verliest & Anderen Kwijtraakt) werd onverwacht een bestseller en maakte van Young alsnog een celebrity. In de opvolger The Sound of No Hands Clapping vertelt de man hoe het hem sindsdien vergaan is, en dat is niet zo goed. Nochtans ziet het er bij het begin uitstekend uit: Young krijgt immers een belangrijke Hollywoodproducer (wiens naam in dit boek overal uitgeveegd is uit angst voor processen) aan de telefoon. Die heeft tijdens een cruise toevallig How To Lose Friends gelezen en hij vond het zo goed dat hij Young het scenario wil laten schrijven voor een project waaraan hij werkt. Dus pakt Young zijn koffers en vertrekt hij naar Hollywood.

De rest laat zich raden. Young dweilt heel Los Angeles af, trekt van party naar party en probeert overal voor het voetlicht te komen. (Op een bepaald moment beschuldigt zijn vrouw hem ervan dat hij ‘Paris Hilton is geworden’, maar eigenlijk is de Hilton-erfgename in vergelijking met hem een toonbeeld van terughoudendheid à la J.D. Salinger.) Het ontbreekt Young echter aan elementaire sociale vaardigheden, waardoor hij iedere deur die voor hem opengaat met een smak in zijn eigen gezicht doet belanden. Tot hij zichzelf op het einde moet opsluiten in een auto, terwijl de Hollywoodproducer buiten ‘You’re dead! Do you hear me? Dead!’ staat te schreeuwen.

Eigenlijk is Young een hatelijk vat vol eigenwaan, maar de manier waarop hij met open ogen zijn ondergang tegemoet loopt, is zo grappig dat je sympathie voor hem krijgt. Een van de beste scènes is bijvoorbeeld die waarin hij moet speechen op het huwelijk van zijn vriend. De moeder van diens kersverse vrouw is Duits, wat Young inspiratie geeft voor een hoop misplaatste grappen als ‘you mustn’t think of yourself as losing a daughter so much as gaining the Sudetenland’. The Sound of No Hands Clapping heeft alles om opnieuw een bestseller te worden. En wie weet misschien ooit nog een film.

Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content