The Show Must Go On 10

– Dinsdag 8/11, 20.35, Vier

Na The Sky Is the Limit kijkt programmamaker Peter Boeckx in The Show Must Go On achter de façade van de Vlaamse showbizz. Hij haalt enkele flamboyante artiesten voor zijn camera zoals Jo Vally, Pat Krimson en Steve Tielens. Die laatste, een schlagerzanger met een hoek af, houdt er een wel erg aparte relatie op na met zijn persoonlijke assistente Monique. ‘Over die scènes zal gesproken worden’, aldus Boeckx. ‘Monique wordt de Marie-Jeanne (de volgzame echtgenote van ondernemer Willy Naessens uit The Sky Is the Limit, nvdr) van de showbizz. Ze beschouwt Steve als de zoon die ze nooit heeft gehad. En van je kinderen pik je veel, zo niet alles. Het is ook typisch voor dat milieu: artiesten hebben iemand aan hun zijde nodig. We hebben dat mooi in beeld kunnen brengen. Ik kende niets van het showbizzmilieu, maar het blijkt een wereld op zich.’

Zitten er nog andere larger than life-figuren in de reeks, à la stellingbouwer Michel Van den Brande of kunstenaar Jan Kriekels uit The Sky Is the Limit?

PETER BOECKX: Johan Stollz, de nestor van de reeks, heeft een verleden als pianist van de grote Hollywoodiconen: hij was goed bevriend met Elizabeth Taylor en Richard Burton. Die nodigden hem eens uit in hun Zwitserse chalet, waar ze het puik van Hollywood hadden verzameld voor feestjes, om een reeks privépianoconcerten te geven. Ik vroeg of dat goed betaalde. Hij gaf toe dat hij het toen moeilijk aandurfde om een fee te vragen, maar hij had toch al zijn moed bijeengeraapt. Burton was blijkbaar heel tevreden: hij trok een schuif open met honderdduizend dollar in cash. ‘Hier, nog een beetje drinkgeld.’ (lacht)

Wat heeft hij met dat geld uitgevreten?

BOECKX: Acht dagen feestgevierd in een chique hotel in Genève. Liz Taylor probeerde hem nog te overtuigen om naar Amerika te komen: ze wilden hem graag introduceren in de filmwereld. Maar hij moest concerten spelen, hier in België. Dat vind ik zo mooi, die Vlaamse nuchterheid. Hij heeft een kans op wereldroem laten liggen. Als Taylor hem had geïntroduceerd in Hollywood, dan was hij nu misschien de Vlaamse Liberace.

Vanwaar je keuze voor dit milieu?

BOECKX: Ik ben altijd op zoek naar een andere invalshoek voor een fenomeen dat veel mensen bezighoudt. Het is geen liedjesprogramma, maar een reeks over mensen die als sterren, halve goden worden beschouwd. Als je achter de schermen kijkt, blijkt van al die clichés niets te kloppen. De mensen die ik voor mijn camera haal, moeten zich echt blootgeven. Ik vroeg me vaak af hoe het mogelijk is dat over dit milieu nooit eerder een programma gemaakt was. (lacht) Het zal te maken hebben met de manier waarop ik naar de personages kijk: naïef, zonder één enkel vooroordeel of scenario in mijn hoofd.

Ben je niet bang dat het programma bij sommige kijkers felle reacties zal uitlokken?

BOECKX: Ik maak nooit vrijblijvende televisie, dus ik verwacht reacties, zeker omdat er een aantal what the fuck-momenten in zitten. Het huizenhoge cliché dat de realiteit de fictie altijd overtreft, geldt ook hier. Ik zoek ook altijd de grens op. Humor is een van de belangrijkste ingrediënten van goede televisie, maar lachen mét, daar gruw ik van. Dat vind ik te gemakkelijk. Maar ik ben wel bikkelhard voor mijn personages, en ik toon de realiteit echt zoals ze is.

(A.I.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content