Serie: **** Extra’s: **** (Columbia Tristar Home Entertainment)

Serie. Na de talloze varianten op de NYPD Blue-formule toch nog een politieserie maken die in veel aspecten nieuw aanvoelt, is niet makkelijk. Maar Shawn Ryan en zijn ploeg kregen het toch voor elkaar. Aflevering na aflevering worden LAPD-detective Vic Mackey en zijn elite strike team geconfronteerd met criminelen in alle maten en gewichten: necrofielen en seriemoordenaars, een crackhead die een baby wil verdrinken, oorlogvoerende rappers, een Balkan-freak met een voetfixatie, websitedesigners die zich in het drugs dealen hebben omgeschoold, een verslaafde ouder die zijn kind aan een pedofiel verkoopt.

De explosieve kracht van The Shield schuilt in de ambivalente kijk op de protagonist, en het brio waarmee de scenaristen diens malaise op de kijker overbrengen. Mackey is duidelijk een man die de problemen oplost en zich waagt waar geen andere eenheid durft komen. ‘We knock down the doors that other cops don’t want to’ is zijn motto. Hij laat zijn informanten dealen zolang de buurt maar geen Gaza-strook wordt en staat altijd klaar om een getuigenis uit een verdachte te kloppen. Gehaat en gerespecteerd, is Mackey echter ook door en door corrupt en deinst hij voor niets terug om zijn maten te beschermen. Aan het einde van de eerste aflevering krijgen we daar een schokkend brutale illustratie van.

Het is niet moeilijk de mening te delen van zijn machteloze overste Aceveda ( ‘He’s not a cop, he’s Al Capone with a badge’), die de hele serie probeert Mackey ten val te brengen. Maar elke scène waarin de antiheld zwaar over de schreef gaat, wordt gevolgd door een aangrijpend gevoelig moment, gaande van zijn reactie op de ontdekking dat zijn zoontje autistisch is tot die ongelofelijke scène in de zesde (en beste) aflevering waarin hij een hoertje in elkaar moet slaan opdat ze haar kind niet zou verliezen. Die hardnekkige weerstand aan elke vorm van zwart-wittekening geldt ook voor alle andere personages, van Mackey’s teamgenoten tot de opportunistische motieven achter Aceveda’s kruistocht. Kogelvormige kaalkop Michael Chicklis brengt Mackey’s tegenstrijdigheid zinderend tot leven. De regie van Clark Johnson ( Homicide en binnenkort de bioscoopversie van de seventies tv-serie S.W.A.T. ) , is kinetisch zonder opdringerig te zijn. De bruuske cuts, de oververzadigde fotografie en de afwezigheid van muziek (behalve voor de hardcore hiphop op de begintitels) zorgen voor de juiste mix van keiharde no-nonsense.

Extra’s. Deze uitmuntende serie staat voorlopig nog op geen enkele zender geprogrammeerd en komt in deze fraaie digipack vergezeld van audiocommentaar van cast & crew bij alle dertien afleveringen, making of, geschrapte scènes, audities van de cast.

DOOR patrick duynslaegher

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content