THE RUM DIARY *

GIOVANNI RIBISI, JOHNNY DEPP en MICHAEL RISPOLI. Verbazend mak.
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

FEAR AND LOATHING IN PUERTO RICO – ‘The Rum Diary’ is even beneveld als Hunter S. Thompson zelf, met de groeten van Johnny Depp.

Bruce Robinson met Johnny Depp, Aaron Eckhart, Michael Rispoli, Amber Heard, Giovanni Ribisi

Toen Hunter S. Thompson, het zinnebeeld van de gonzojournalistiek, zich in 2005 met zijn tweeloop richting eeuwige redacties knalde, besloot diens beste buddy Johnny Depp zijn ‘verloren roman’ The Rum Diary te verfilmen. Sindsdien werd er zo reikhalzend naar dit cultcuriosum uitgekeken dat men er een stijve nek aan overhield, al blijkt het resultaat een rustig retrotripje waaraan niets subversiefs te bespeuren valt.

Een beetje cinefiel kon de donderwolken vooraf al zien samenpakken. Niet alleen kun je Thompsons roman, die zich situeert aan het einde van de jaren 50, bezwaarlijk een coherent staaltje topliteratuur noemen, dat Depp de Britse regisseur Bruce Robinson uit retraite haalde, voorspelde weinig goeds. Sinds zijn culthit Withnail & I (1997) heeft Robinson niets deugdelijks meer gepresteerd. Plus: zijn reputatie van drankorgel moet amper onderdoen voor die van wijlen Thompson.

Het beschonken feestje begint wanneer de New Yorkse freelancer Paul Kemp – een van Thompsons vele alter ego’s – aan de slag gaat bij een krant op het Caraïbische eiland Puerto Rico, waar de rum, het zweet en het testosteron rijkelijk vloeien. Lang duurt het niet voor Kemp, vertolkt door Thompsons andere alter ego Johnny Depp, in conflict komt met zijn hoofdredacteur omdat hij een corrupte vastgoedmakelaar (Aaron Eckhart) wil ontmaskeren. Nog een geluk dat Kemp kan rekenen op de steun van zijn collega’s Sala en Moburg, tenminste voor zover hun brein nog functioneert na de hectoliters zelf gefabriceerde drank.

Hoewel het verhaal uit Thompsons pre-gonzoperiode stijf staat van de seks, drugs en cocktailmuziek oogt deze adaptatie verbazend mak. Dat heeft niet alleen te maken met het feit dat Depp half verdoofd door de pseudopolitieke intriges strompelt, vooral met zijn wenkbrauwen acteert en er een zelfparodiërende egoshow van maakt. Uit de geforceerde overgangen en onbevredigende climax valt af te leiden dat verschillende scènes werden herwerkt en opnieuw gemonteerd, wat meteen verklaart waarom de film – ondanks zijn deftige budget, exotische locaties en A-listcast – twee jaar werd uitgesteld.

Om kort te gaan: veeleer een braaf aperitiefje dan een schuimende cocktail van heb- en drankzucht.

DAVE MESTDACH

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content