Dinsdag 27/7, 22.20 – Canvas
Of Vladimir Poetin iets met de landelijke inzending voor het Eurovisiesongfestival 2010 – Peter Nalitch, anyone? – te maken had, durven we te betwijfelen, maar verder gaat er niets voorbij het alziende oog van de huidige Russische eerste minister. Sinds de man op 31 december 1999 haast vanuit het niets president werd, heeft hij op geheel eigen wijze het oude Rusland in al zijn glorie trachten te herstellen. Filmmakers Jean-Michael Carré en Jill Emery verdiepten zich drie jaar lang in zijn leven en politieke carrière. Het resultaat – The Putin System – is een sober portret van de onwaarschijnlijk snelle opgang van een voormalige onbeduidende KGB-agent.
Massa’s interviews hebben de twee daarvoor gedaan, met zowel hevige voor- als nog heviger tegenstanders. Zelfs een van zijn vroegere leerkrachten wordt aan het woord gelaten, en blijkbaar heeft Vlad goed naar haar geluisterd toen ze hem aanraadde zich een staatsmanwaardig loopje aan te meten. Voor schaakkampioen Garry Kasparov, die in Moskou zijn huis niet verlaat zonder het gezelschap van vijf bodyguards, Russische restaurants mijdt en nooit met de nationale luchtvaartmaatschappij Aeroflot meevliegt, is Poetins manier van wandelen echter het minste van zijn zorgen. Hij hekelt immers de maffiapraktijken van zijn nemesis, en diens naar het stalinisme neigende regime.
Toch ondervindt de man in kwestie in de rest van de wereld weinig weerstand. Volgens zijn filmmakers dankt hij dat aan ‘zijn charme’ – nu ja, ieder zijn heug – al hebben ze ook minder onschuldige tactieken opgemerkt. Niet alleen weet hij de immense hoeveelheden olie die op zijn grondgebied te vinden zijn strategisch in te zetten, tegenstanders worden simpelweg buitenspel gezet – of erger. Bovendien passeren in de documentaire alle rampen uit de recente Russische geschiedenis de revue, en dan vooral Putins aandeel. Denk aan de oorlog in Tsjetsjenië, de gijzeling in de school van Beslan en de mysterieuze moord op journaliste Anna Politkovskaya.
De juiste man op de juiste plaats, wordt hij wel eens genoemd. Zijn presidentschap heeft hij bijvoorbeeld te danken aan zijn onaflatende loyauteit aan zijn voorganger Boris Jeltsin – iets preciezer: hij luisde de openbare aanklager die de wodkaliefhebber extraordinaire wilde vervolgen, in de val. En tijdens zijn laatste eigen dagen als president liet hij enkele reorganisaties doorvoeren die de eerste minister meer macht moesten geven. Pittig detail: ondanks zijn gedwongen aftreden in 2008, werd hij vorig jaar in een Tsjechisch communiqué nog verkeerdelijk ‘de president van Rusland’ genoemd.
(B.D.C)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
