Donderdag 14/5, 23.40 – Canvas
Classic Albums, de documentairereeks van de BBC over legendarische platen uit de muziekgeschiedenis, zoekt voor de laatste aflevering duisterdere oorden op, met een uitzending over The Number of The Beast, de doorbraakplaat van de Britse heavy-metalgroep Iron Maiden. The Number of The Beast – het derde album van de band – kwam uit op 29 maart 1982 en verscheen uit het niets boven aan de Britse charts. Het was de eerste keer dat een heavy-metalgroep daarin slaagde, en Iron Maiden leverde zo het bewijs dat het metal-publiek veel groter was dan de gevestigde muziekmedia, die het genre grotendeels negeerden, altijd hadden gedacht. De titelsong zelf raakte in de hitlijsten tot op plaats 18 – niet toevallig, aldus de fans, de som van drie zessen en dus een verwijzing naar het nummer van de Duivel.
l The Number of The Beast was de eerste Iron Maiden-plaat waarop Bruce Dickinson zong. Dickinson was overgekomen van een andere Britse metalband, Samson, en omdat hij tijdens de opnames contractueel nog aan die groep vasthing, mocht zijn naam niet in de credits vermeld worden, ook al had hij aan de songs mee geschreven.
l Vanwege de titel werd overal meteen aangenomen dat de leden van Iron Maiden satanisten waren. Tijdens het Amerikaanse luik van hun tournee Beast on the Road kreeg de groep vaak met religieus geïnspireerde protestacties en boycots te maken. The Number of The Beast was echter geen ode aan Satan: het nummer was geschreven door bassist Steve Harris, nadat die aan de film The Omen II een nachtmerrie had overgehouden. Tot zover het stoere imago van Iron Maiden.
l Ook het artwork van de plaat lokte reacties uit, zeker in de VS, waar ze de tekening van Eddie – de mascotte van de band – die de Duivel in bedwang houdt aanstootgevend vonden. Op de oorspronkelijke hoes was de achtergrond trouwens lichtblauw vanwege een fout in de drukkerij; toen The Number of The Beast in 1998 opnieuw op cd uitkwam, werden de wolken zwart gemaakt
l The Number of the Beast mag nu wel als een van de klassiekers uit het metalgenre beschouwd worden, toen de plaat uitkwam, waren de critici niet bijzonder enthousiast. Rolling Stone betreurde bijvoorbeeld dat ‘de focus van het grootste deel van de plaat op de ritmesectie en de nieuwe zanger Bruce Dickinson ligt. Op een occasionele flits van inspiratie na, zoals de riff in Run to The Hills, drijft The Number of the Beast doelloos rond en bewijst het zo opnieuw dat slechte muziek de hel kan zijn.’
(S.W.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier