EEN NIEUW LEVEN. EEN PLEIADE AAN STERREN BIEDT EEN FRISSE EN HEDENDAAGSE VISIE OP DE NALATENSCHAP VAN DE BETREURDE BIGGIE.

DUETS: THE FINAL CHAPTER

(BAD BOY RECORDS)

The Notorious B.I.G. ****

In maart 1997 werd gangsta rapper The Notorious B.I.G. neergeschoten, een half jaar nadat zijn confrater 2Pac hetzelfde lot had ondergaan. Bijna tien jaar later zijn de schietpartijen nog altijd niet opgehelderd. Intussen wint de theorie terrein dat de politie van Los Angeles, die bewijzen zou hebben verduisterd, zelf bij het onverkwikkelijke zaakje betrokken zou zijn. Dat verhaal lijkt in ieder geval waarschijnlijker dan de stelling dat de rappers elkaar naar het leven zouden hebben gestaan.

In schril contrast met het getalm bij het gerecht stond de honger van de platenbazen om het overlijden van de twee raplegendes te verzilveren. Death Row had het minst scrupules: de postume releases van 2Pac zijn niet meer te tellen, terwijl Sean ‘Diddy’ Combs, hoofd van Bad Boy en in die hoedanigheid de ontdekker van Biggie’s talent, zich iets terughoudender opstelde. Duets: The Final Chapter is pas de derde plaat in acht jaar: eerder verschenen Life After Death (een album dat al zo goed als afgewerkt was toen The Notorious B.I.G. werd neergeknald) en Born Again (een verzameling eerder onuitgegeven materiaal). Je mag van Combs, The Artist Formerly Known As Puff Daddy, zeggen wat je wil, een uil is hij niet. Hij beseft maar al te goed dat het hiphoplandschap sinds 1997 radicaal veranderd is. R&B oefende sindsdien een steeds groeiende invloed op het genre uit, terwijl geniale knoppendraaiers als The Neptunes en Timbaland een nieuw geluid creëerden. Het doel van Duets – The Final Chapter is dan ook duidelijk: Biggie’s werk naar dit nieuwe tijdperk slepen. Combs wil daarbij de troeven van de hedendaagse hiphop uitspelen. Het is niet voor niets Eminem die met It Has Been Said de debatten opent. Met de hete adem in de nek van Spit Your Game, een zeer felle update van een samenwerking tussen Biggie en Bone Thugs N Harmony, wordt al snel een drive van jewelste ontwikkeld.

De albumtitel is wat misleidend. Meer dan een duettenplaat is dit een hommage aan de verbale kunst van The Notorious. Zijn oude raps worden in een nieuwe context geplaatst, alsof artiesten van nu hem zoveel later van repliek dienen. Combs broedde twee jaar op dit project en stelde een indrukwekkende gastenlijst samen. ‘Iedereen in de industrie wilde hier deel van uitmaken’, zo stelde de rapmogol trots vast. De plaat is een huzarenstuk, al vertoont het schoonheidsfoutjes. Dat Bob Marley gesampled wordt in Hold Ya Head, tot daar aan toe, maar wat komen de metalheadz van Korn in godsnaam doen in Wake Up? Dat Biggie’s kinderen de interludes inspreken, is typerend voor het sentimentele randje aan de cd, die voor Combs naar eigen zeggen therapeutisch was. De man bewijst echter zijn kracht als producer in het spooky arrangement met piano en strijkers van Get Your Grind On. Hustler’s Story profiteert optimaal van de wisselwerking tussen raps en melodieuze vocalen. Dat geldt ook voor het met een oude soulvibe behepte Living The Life en 1970 Somethin’, en voor Living In Pain en Ultimate Rush, waarin respectievelijk Mary J. Blige en Missy Elliott smaakvolle specerijen rondstrooien. Zonde dat net lichtgewicht Nasty Girl als eerste single gekozen werd. In z’n geheel is Duets: The Final Chapter een aanrader: de variatie die je erop aantreft, is zelden gehoord in de hiphop.

Peter Van Dyck