Nog een laatste keer knallen op Pukkelpop en – in september – in de AB en dan valt voor The Neon Judgement het doek. Al blijft de muziek van deze Leuvense trekkers van de sound of Belgium natuurlijk gewoon verder inspireren. ‘En een song als TV Treated verwoordt perfect wat er nu gebeurt.’
TB Frank (Frank Vloeberghs) en Dirk Da Davo (Dirk Timmermans) zijn net terug van Keulen en Berlijn, in het kader van hun Farewell Tour. Volle zalen, jong publiek. ‘Gasten van 19 die vanuit Praag kwamen gereden om ons te zien’, glundert Dirk Da Davo. TB Frank: ‘Mannekes die je achteraf zeggen: “Das war supergeil!” Dat doet iets met een mens.’
Waarom dan stoppen, net nu jullie weer hot zijn?
TB FRANK: Een samenloop van omstandigheden. We worden een dagje ouder, Dirk verhuist naar Spanje…. Al vind ik Farewell Tour wel een beetje drastisch klinken.
DIRK DA DAVO: In de jaren 80 werd een nummer als TV Treated, zes minuten lang, gewoon in de namiddag op de radio gespeeld. Dat kun je je niet meer voorstellen. Nu maakt iedereen nummers waarvan ze hopen er airplay mee te halen. Dan is het kalf al bij voorbaat verdronken. Tien jaar geleden was er een Duitse band waarvan ik zeker was dat die het zou maken: Warren Suicide, een interessante mix van The Neon Judgement en Sonic Youth. Toch bleef dat steken in de underground. Hetzelfde met Peaches. Blijkbaar ontbreekt het aan fondsen om die naar de oppervlakte te pushen. En op Belgisch niveau: iemand als Stijn vind ik straf, maar wat hoor je daar nu nog van? Was er dan echt geen perspectief op lange termijn voor zo een getalenteerde gast? Het valt mij op dat tegenwoordig iedereen elkaar na-aapt.
TB FRANK: Ook in die context is het misschien een mooi moment om ermee te stoppen.
Al een idee hoe jullie de leemte na The Neon Judgement gaan opvullen?
DIRK DA DAVO: Ik kijk eerst nog uit naar ons laatste concert, in de AB, op 26 september. In 2007 stonden we daar al eens, in het kader van de Rewind-reeks, en toen vielen mensen ons achteraf wenend in de armen. Wat gaat dat nu geven? Nadien trek ik naar Fuerteventura. Ik hoop daar wat dj-sets te kunnen spelen en met nieuw materiaal (hij heeft een soloproject, Neon Electronics, nvdr.) te experimenteren. Muziek is mijn passie, mijn leven. Ik heb dat nodig voor mijn geestelijke gezondheid. Helemaal stoppen is geen optie.
TB FRANK: Niet per se een plaat moeten maken verschaft je vrijheid, om muziek van anderen binnen te laten bijvoorbeeld. Ik heb thuis een studio, allicht ga ik daarmee nog aan de slag. Maar om eerlijk te zijn: sinds eind jaren 80, begin jaren 90 degouteert de hele business me.
DIRK DA DAVO: Wij hebben pas laat erkenning gekregen, in de jaren 90 was The Neon Judgement not done. We werden weggevaagd door de grunge en de dancescene. We zijn nochtans de hele jaren 90 blijven spelen, we zijn niet gesplit, maar we werden nergens meer opgepikt. Pas door een remix van Tiga, in 2003, zijn we weer in de picture gekomen.
TB FRANK: Elk op zijn manier hebben we in die periode trachten te overleven. Dat hoor je goed op At Devil’s Fork (1994), die kwaadheid. Muziek maken was toen meer therapie.
Nooit overwogen om toch maar op de kar van de winstgevende dance te springen? Jullie worden tenslotte als de grondleggers van EBM, electronic body music en zelfs new beat geciteerd.
DIRK DA DAVO: Neen, ik denk dat we diep vanbinnen te donker waren om dat soort oppervlakkige muziek te maken. Dat loont: omdat we niet gezwicht zijn, hebben we onze geloofwaardigheid behouden.
TB FRANK: Misschien konden we het gewoon ook niet, een goed newbeatnummer maken.
The Neon Judgement is ontsproten aan de woelige jaren tachtig. Is het toeval dat jullie muziek nu een heropleving kent?
DIRK DA DAVO: De crisis is nooit gestopt! Daardoor staan veel van onze teksten er nog steeds. Iets als TV Treated verwoordt perfect wat er ook vandaag nog gebeurt.
TB FRANK: Een paar teksten van ons zouden nu wel een pak moeilijker liggen. Gevaarlijk zelfs. We gebruikten al eens verwijzingen naar islamfundamentalisme en Koransamples.
DIRK DA DAVO: Er is nog weinig revolte bij de jeugd en dat verbaast mij. Iedereen leeft tegenwoordig achter zijn computer. Als we veel likes hebben op Facebook denken we dat we goed bezig zijn. Jammer.
Pukkelpop moet een hoogtepunt van deze Farewell Tour worden: jullie stonden er ook al in 1985, op de allereerste editie.
DIRK DA DAVO: Pukkelpop stelde toen nog niet veel voor. We deelden de affiche met Front 242, Anne Clarke, het groepje van Luckas Vander Taelen (La Cosa Nostra, nvdr. )…
TB FRANK: Ik herinner me alleen dat ik toen rare dingen ben gaan doen op een kerkhof.
DIRK DA DAVO: Iedereen kwam toen dressed in black naar onze optredens, er was een beweging waar Front 242 en wij voor stonden.
TB FRANK: Wij waren toch vooral met onszelf bezig. Ik deed hard mijn best om mister Cool te zijn. Nog steeds trouwens.
DIRK DA DAVO: Typisch voor die scene toen. Eigenlijk hoorden we samen, maar als je elkaar tegenkwam, zei je hooguit goeiendag. We wilden allemaal de coolste zijn. Pas nu is die verbondenheid veel uitgesprokener. We beseffen dat niet altijd, maar in de jaren 80 werd over de hele wereld gesproken over die sound of Belgium. Er moet toch iets in het water gezeten hebben. Of zoals Confucius zei: als je wilt weten hoe een land bestuurd wordt, luister dan naar de muziek van dat land.
DOOR MATTHIAS STOCKMANS
TB Frank ‘IK HERINNER ME WEINIG VAN DIE EERSTE PUKKELPOP, ALLEEN DAT IK RARE DINGEN BEN GAAN DOEN OP HET KERKHOF.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
