Wie naar Dreamcatcher gaat kijken, krijgt vooraf Final Flight of the Osiris te zien, een Computer Generated-animatiefilm van zowat tien minuten die het startsein geeft voor het grootste promotieoffensief van 2003: de terugkeer van The Matrix. Osiris is het eerste deel van The Animatrix, een reeks van negen kortfilms – allemaal een mengeling van CG en Japanse anime – die in juni op dvd wordt uitgebracht, tussen de release van The Matrix û Reloaded (mei) en The Matrix Revolutions (november), in. En binnenkort komt ook nog de videogame Enter The Matrix op de markt. Zowel The Animatrix als de game maken deel uit van de hele ‘Matrix-experience’ en moeten meer inzicht geven in de wereld van de moederfilm. ‘Ze zijn niet essentieel om de films te begrijpen,’ zegt Joel Silver ( Lethal Weapon, Die Hard), die als producent meewerkte aan alle Matrix-producten, ‘maar ze helpen wel om er meer uit te halen. The Animatrix werkt een verhaallijn uit de films verder uit of geeft een voorgeschiedenis.’

De hele mythologie rond The Matrix leent zich natuurlijk tot zo’n veelgelaagde aanpak. ‘Dat klopt, maar de Wachowski-brothers blijven ook gewoon dingen bedenken en schrijven’, zegt Silver. ‘Het zijn net dynamo’s. Het verhaal voor de game is van hen, net als het concept van The Animatrix en het script voor vier van de animatiefilms, waaronder Osiris.’ Om The Animatrix te maken werden acht verschillende regisseurs gezocht. Voor Osiris was dat Andy Jones, de man achter de CG-langspeelfilm Final Fantasy: The Spirits Within. Het eerste deel is dan ook veel CG en weinig anime, maar daar is nog een andere reden voor, zegt Silver: ‘De essentie van Osiris is dat je weet dat je naar CG-personages zit te kijken. In Reloaded zitten er ook computerbeelden, maar daar kun je niet uitmaken wat echt is en wat niet.’ Bij Osiris lijken de beelden echter ook vaak verduiveld echt. Vooral tijdens de openingsscène – een gevecht tussen een man en een vrouw dat vooral als doel heeft elkaar van de kleren te ontdoen – is het realisme van de lichamen, tot aan de poriën toe, bijwijlen indrukwekkend. Eén oud zeer blijft wel bestaan: de gezichten zijn nog altijd weinig expressief. Voorlopig moet dus enkel Keanu Reeves voor zijn job vrezen.

Stefaan Werbrouck