Een overzicht van de beste, controversieelste én vreemdste finales uit de recente tv-geschiedenis. Hoeft het nog gezegd dat wie deze reeksen nog niet tot het einde heeft gezien, nu beter ophoudt met lezen?

De beste Blackadder

Het vierde en laatste seizoen van de Britse komische reeks Blackadder speelde zich af in de loopgraven van WOI, en aflevering na aflevering bedachten kapitein Blackadder en zijn compagnons allerlei plannen om toch maar niet neergeschoten te worden. Tot in de slotepisode zelfs hun pogingen om zichzelf gek laten verklaren niet meer mogen baten – want zoals Blackadder zegt: ‘Who would have noticed another madman round here?’ – en ze het noodlot niet langer kunnen ontlopen. In de allerlaatste scène stormen de soldaten de loopgraven uit, waarna het beeld bevriest en overgaat in een veld klaprozen in de zon. Wie hierbij geen krop in de keel krijgt, moet zich dringend laten nakijken.

Six Feet Under

De dramareeks over een familie begrafenisondernemers kon het hoge niveau uit het begin niet de volle vijf seizoenen volhouden, maar het slot was er wel een om in te lijsten. Everyone’s Waiting is de enige aflevering die niet met een sterfgeval, maar met een geboorte begint, maar dat wordt drie kwartier later ruimschoots goedgemaakt met een lange montage waarin we te zien krijgen hoe alle hoofdpersonages aan hun einde komen. Dood maakt deel uit van het leven, die eenvoudige boodschap was het centrale thema van Six Feet Under, en nergens werd hij zo mooi gebracht als op het einde.

De controversieelste The Sopranos

Geniaal of goedkoop? De discussie over de open finale van het maffia-epos van HBO is op het internet nog altijd gaande. In de weken voor slotaflevering Made in America op het scherm kwam, werd er in de VS al druk gespeculeerd over hoe The Sopranos zou eindigen – Zou Tony vermoord worden? Zou de FBI hem eindelijk te pakken krijgen? – maar bedenker David Chase zette iedereen een neus met een schijnbaar banale slotscène waarin Tony met zijn familie uit eten gaat. Een man komt het restaurant binnen, dochter Meadow heeft parkeer-problemen, de rockgroep Journey begint Don’t StopBelievin’ te zingen en… het beeld wordt zwart. That’s it. De finale is natuurlijk beladen met symboliek en sluit ook aan bij het tranche de vie-concept van de serie, maar als je ziet hoe HBO-reeksen als Six Feet Under of The Wire op het einde alle touwtjes aan elkaar knoopten, kun je bij The Sopranos toch niet anders dan wat onbevredigd achter te blijven.

De vreemdste

St. Elsewhere

The Sopranos mag dan voor verhitte debatten hebben gezorgd, weinig finales zijn zo druk besproken als die van St. Elsewhere, een baanbrekende ziekenhuisreeks uit de jaren 80. Na zes seizoenen bleek immers dat alles zich had afgespeeld in de fantasie van Tommy Westphall, het autistische zoontje van een van de personages. Eén probleem: sommige personages van St. Elsewhere doken ook op in andere series – zoals Homicide: Life on the Street – wat eigenlijk zou betekenen dat die ook verzonnen zijn door Tommy. Op internet bestaan hele websites die gewijd zijn aan het ‘Tommy Westphall Universe’, waar men tot de conclusie komt dat 90 procent van de tv-series in de VS een of andere link heeft met St. Elsewhere en dus enkel bestaan in de fantasie van het jongetje.

Sledge Hammer

De titel van het meest drastische slot voor een tv-serie gaat ongetwijfeld naar Sledge Hammer, een satirische Amerikaanse serie uit de jaren 80 over een gewelddadige flik met een bizarre obsessie voor zijn pistool. De reeks vocht het hele eerste seizoen lang tegen lage kijkcijfers en omdat de schrijvers ervan overtuigd waren dat het doek zou vallen, besloten ze om letterlijk met een knaller te eindigen: in de finale moet Sledge een atoombom onschadelijk maken, iets waarin hij ondanks zijn lijfspreuk ‘ Trust me, I know what I’m doing’ jammerlijk faalt. Overigens kreeg Sledge Hammer tot grote verbazing van de scenaristen toch nog een tweede seizoen, dat begon met een herhaling van de slotscène en de simpele boodschap: ‘Five years earlier.’ (S.W.)