Het Britse Black Mirror doet wat klassieker The Twilight Zone decennia geleden deed: onze angsten voor de moderne technologie omzetten in beklemmende televisie.

Toen enkele weken geleden bekend raakte dat de Britse premier David Cameron in zijn studentenjaren een varkenskop nogal onconventioneel had behandeld, leek dat haast onderdeel van een reclamecampagne van Netflix. Het streamingbedrijf heeft namelijk de rechten opgekocht van de Britse serie Black Mirror, waarvan de eerste seizoenen op Channel 4 te zien waren, en zal dus toekomstige jaargangen financieren. In de allereerste aflevering van de reeks moet de leider van het Verenigd Koninkrijk ook een varken bestijgen, weliswaar onder zware dwang: een terrorist heeft een Britse prinses ontvoerd en zijn voorwaarde om haar ongedeerd vrij te laten, is dat premier Michael Callow voor het oog van de tv-camera’s een varken neukt – ja, dat leest u goed.

The National Anthem, zoals die eerste aflevering heet, gaat echter niet zozeer over de jacht op de terrorist, maar wel over hoe de grote massa de hele zaak volgt en hoe de publieke opinie de beslissingen van de politiek stuurt. Bij het begin is iedereen in Downing Street 10 het erover eens dat de premier niet mag ingaan op de eis, maar als gaandeweg blijkt dat zijn potentiële kiezers de prinses niet willen zien sterven, wordt er toch druk op hem uitgeoefend. The National Anthem is echter geen politieke satire, het gaat veel meer over de sensatiezucht in elk van ons, onze onwil om weg te kijken als er iets vreselijks op een tv-scherm te zien is. Dat blijkt helemaal op het einde, als na de laatste plotwending de camera figuurlijk op de kijker thuis wordt gericht.

Black Mirror vertelt in elke aflevering een nieuw verhaal en exploreert een nieuw aspect van onze moderne maatschappij, en The National Anthem is eigenlijk nog de minste van de zes afleveringen die deze eerste twee seizoenen beslaan. De rest speelt veel meer in op onze angsten omtrent de moderne technologie, zoals de vrees dat er niets meer privé kan blijven (The Entire History of You, waarin iedereen een soort chip ingeplant heeft die alle gebeurtenissen uit je leven bijhoudt, zodat je op eender welk moment iets kunt herbekijken) of hoe de overblijfselen van een persoon op het internet het rouwproces bemoeilijken (Be Right Back, waarin een bedrijf aan de hand van mails en tweets een soort virtuele versie van een overledene maakt).

Wat Black Mirror doet, is niet nieuw, integendeel: het is een soort update van een van de grootste klassiekers uit de tv-geschiedenis, The Twilight Zone, de anthologieserie die in de jaren 60 inspeelde op de angsten van toen. En net zoals Rod Serling toen wil de maker van Black Mirror, de Britse tv-criticus en columnist Charlie Brooker, zijn publiek wakker schudden, verontrusten en iets bijleren, over hoe verslaafd we zijn aan technologie en media en hoe vervreemdend die kunnen zijn. Af en toe is die moralistische ondertoon iets te opzichtig, maar deze zes afleveringen uit de eerste twee seizoenen van Black Mirror zijn stuk voor stuk erg knap gemaakte en vertelde tv-films over het moderne leven en zijn gevaren. Ik kan nauwelijks wachten om de twaalf volgende die Netflix besteld heeft te bekijken op mijn tabletcomputer.

BLACK MIRROR SEIZOEN 1 & 2 ****

Te zien op Netflix

STEFAAN WERBROUCK