Films: Extra’s: (20th Century Fox Home Entertainment) Wij geven tien exemplaren weg van deze dvd-box met drie schijfjes. Zie Focus trakteert, blz.3.
Het is alweer meer dan dertig jaar geleden dat William Friedkin zijn grensverleggende urbane misdaadthriller maakte gebaseerd op de waargebeurde exploten van twee politiedetectives uit Harlem – Eddie Egan en Sonny Grasso – die in 1961 een historische drugsvangst deden: een lading uit Frankrijk binnengesmokkelde onversneden heroïne met een straatwaarde van ruim 32 miljoen dollar. Friedkin draaide The French Connection (1971) volledig op locatie in New York, in straten en steegjes, op braakliggende terreinen en in louche kroegen in de havenbuurt. De stad werd toen geteisterd door een van de hardste winters uit zijn geschiedenis: je voelt zo de vrieskoude door de korzelige beelden waaien van Owen Roizmans quasi kleurloze fotografie. De groezelige visie op New York en de ruwe methodes van de cops om de boeven te klissen, werden vaak geïmiteerd, maar zelden of nooit met zoveel punch en brute overtuigingskracht in de smoel van de toeschouwer geslingerd. En spijts de destructie-derby’s van Uber-producenten Jerry Bruckheimer en Joel Silver, blijft de beruchte achtervolging tussen een auto en een bovengrondse trein, een verbazende kamikazestunt, des te sterker vanwege de hoge graad van realisme.
Gene Hackman zet een van zijn heuglijke vertolkingen neer als de racistische, vuilbekkende cop Jimmy ‘Popeye’ Doyle. Een portrettering die hij inzake intensiteit zo mogelijk nog overtreft in de minder bekende sequel van John Frankenheimer die dankzij deze dubbele dvd-uitgave eindelijk de herwaardering krijgt die hij verdient. In TheFrench Connection II (1975) zakt Doyle zelf af naar Marseille om achter het brein van lucratieve drugshandel aan te gaan. Niet beseffend dat hij door zijn superieuren als lokaas is gebruikt, wordt hij door de bendeleden ontvoerd en zelf volgespoten met drugs. Vooral in de scènes waarin Doyle moet afkicken volgens de ‘cold turkey’-methode, zet Hackman een prestatie neer waar je toch even stil van wordt: hij maakt van Doyles schrijnende aftakeling en worsteling om van zijn verslaving af te komen een van de meest authentiek heroïsche overwinningen die ooit in een Amerikaanse film te zien waren.
In zijn regisseurscommentaar gaat Frankenheimer dieper in op wat Hackman (volgens hem een acteur die gewoon niet in staat is om onwaarachtig over te komen) uniek maakt en verstrekt hij ook uitleg over zijn techniek en manier van filmen die in het verlengde ligt van de ruwe semi-documentaire stijl van het origineel.
Zoals kon worden verwacht, is Friedkin aanmerkelijk minder bescheiden: hij veegt de vloer aan met het oscarwinnende script van de overleden Ernest Tidyman (de dialogen zouden volledig geïmproviseerd zijn) en het oorspronkelijke boek van Robin Moore (dat hij wegens onleesbaar na enkele pagina’s weggooide) en trekt in alle departementen het laken naar zich toe. Ondanks de vele weetjes (Fernando Rey werd verkeerdelijk gecast voor de rol van de schurk: Friedkin verwarde hem met Francisco Rabal; Friedkin wilde Paul Newman in de hoofdrol en verzette zich aanvankelijk tegen Hackman) is Friedkins commentaar ook behoorlijk overtollig: hij vertelt meestal wat we met onze eigen ogen ook kunnen zien of wat nog moet komen.
Veel sterker zijn de twee één uur lange documentaires over The French Connection. Making the Connection: the Untold stories is verteld vanuit het standpunt van de overlevende politieman Sonny Grasso. In de schitterende terugblik van de BBC, The Poughkeepsie Shuffle, (de titel begrijp je pas als de onconventionele en desoriënterende ondervragingsmethodes van Doyle aan bod komen) krijgen we een bijzonder deskundige anatomie van deze seventies-klassieker, van de reële achtergronden tot het bruuske en dubbelzinnige einde (het fameuze revolverschot).
De met extra’s volgestouwde derde schijf bevat ook zeven geschrapte scènes, door Friedkin van commentaar voorzien. In één ervan, waarin huurmoordenaar Marcel Bozzuffi zich door een prostituee deskundig laat geselen om dan meteen weer de rollen om te keren, blijkt reeds Friedkins prille fascinatie voor SM, waar hij later zijn meest controversiële film, Cruising, zou aan wijden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier