Vrijdag 11/5, 20.45 – 2BE. Werner Herzog, VS 2009.
Ooit draaide hij in een tuchthuis een groteske satire met louter dwergen in de cast ( Auch Zwerge haben klein angefangen), at hij een schoen op omdat hij een weddenschap verloren had en dreigde hij ermee Klaus Kinski neer te schieten toen die aanstalten maakte om de set van Aguirre, der Zorn Gottes (1972) te verlaten. We hebben het uiteraard over Werner Herzog, samen met Rainer Werner Fassbinder de meest oorspronkelijke cineast – lees: romantische visionair – van de nieuwe Duitse cinema van de jaren zeventig.
Als iemand als Herzog zijn zinnen zet op een remake van een cultfilm als Bad Lieutenant (1992), wat kun je dan verwachten? Zelf zegt hij dat hij het helse flikkendrama van Abel Ferrara met Harvey Keitel als coke snuivende cop nooit heeft gezien en noemt hij zijn The Bad Lieutenant: Port of Call – New Orleans een vrije bewerking. Sowieso schuift hij Ferrara’s piste van katholieke schuld en redding volledig aan de kant, waardoor je een immorele, broeierige en nog meer geflipte neonoir krijgt. Een bonafide Herzog dus, want als cineast heeft hij zich altijd al tot het bizarre aangetrokken gevoeld. Bovendien wordt hij achtervolgd door geruchten over de ‘waanzinnige dingen’ die hij als ‘waanzinnige regisseur’ doet.
Deze keer is Nicolas Cage de foute flik met een .44 Magnum achter zijn broeksriem. Inspecteur Terence McDonagh neemt pijnstillers, coke en crack tegen chronische rugpijn, maar moet wel helder genoeg blijven om de moord op een heroïne dealende Senegalese immigrantenfamilie op te lossen. Dat de man ook nog een relatie heeft met een prostituee (Eva Mendes), zijn gokschulden zich opstapelen en hij zich schuldig maakt aan corruptie en machtsmisbruik, doet de grond stilaan onder zijn voeten wegzakken.
Herzog heeft de actie verplaatst van New York naar New Orleans, vlak na de verwoestende passage van orkaan Katrina. Niet dat hij stilstaat bij de maatschappelijke gevolgen van de natuurramp, maar de locaties in Louisiana en The Big Easy geven een extra duister en delirant cachet aan deze psychotische trip. Meteen kan er trouwens ook totaal onvoorspelbaar en met veel zin voor zwarte humor tegen de Hollywoodclichés van het detectivegenre aangetrapt worden.
Soms krijg je de indruk dat de excentrieke geest van gonzojournalist Hunter S. Thompson door dit nerveuze en krankzinnige flikkencircus waart. Zo last Herzog shots in van hallucinerende iguana’s of andere reptielen die de evergreen Please Release Me van Engelbert Humperdinck mee lippen. Bovendien blijft een sterke Cage maniakaal trouw aan zijn Wild At Heart-imago, alsof Herzog in hem een nieuwe muze à la Kinski vindt. Een voorbeeld? Wanneer Cage een dood lichaam ziet breakdancen, barst hij in een manische lach uit, maar wel na volgende geschifte uitspraak: ‘ Shoot him again! His soul is still dancing.’
LUC JORIS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
