The Antlers

Peter Silberman heeft de eerste plaat van The Antlers in zeven jaar Green to Gold genoemd: van het kleur achter zijn jongere oren tot de waarde van vergaarde wijsheden, zou dat kunnen zijn. Vroeger zong de zachtgevooisde New Yorker zich uit allerhande putten waarin paranoia, bedrog en algemene somberte hem hadden gedumpt. Bevangen door de overgang van zomer naar herfst – evengoed een verklaring voor de plaattitel – schreef Silberman nu een bundel liedjes over individuele ontwikkeling en de daarmee gepaard gaande bevrijding. Verdampt zijn de ambient- en electronicatexturen, en ook van de ijle jazzballades van zijn soloplaat Impermanence (2017) geen spoor meer. Hier wentelen rustieke maar nog steeds dromerige piano- en gitaarmotieven zich in vredigheid. Een zondagochtendplaat, vindt Silberman zelf.