Sidney Lumet met Sean Connery, Dyan Cannon, Martin Balsam VS 1971 00.55 – BBC1Als je het over kritische Amerikaanse politiefilms hebt, kan je moeilijk om een figuur als Sidney Lumet heen. Serpico, Dog Day Afternoon of Prince of the City: het zijn slechts drie van zijn opmerkelijke urbane tableaus. Ook The Anderson Tapes, een vroege hightechthriller, leunt hier relaxed tegenaan, al is dit meer een typische en soms karikaturale caper. Samen met The Hill en The Offense maakt hij deel uit van het trio films dat Sean Connery, in viriele topvorm, tussen zijn Bondfilms door met Lumet draaide. Connery is Duke Anderson, een pas uit de gevangenis ontslagen kerel. Samen met enkele bendeleden wil hij een luxueus appartement aan de New Yorkse Upper East Side leegroven, waarin ook zijn vriendin woont (Dyan Cannon, toen ex-madame Cary Grant). Het enige probleem is dat zijn doen en laten door de FBI op geluidsbanden en videotape vastgelegd wordt. Op zich is dit geen uitzonderlijke heistmovie, al zou hij enkele jaren later wel aan betekenis winnen. Toen het Watergateschandaal losbarstte, ging men The Anderson Tapes vooral zien als een licht satirische voorloper op de paranoiathriller over de luistervinkpraktijken van de regering. En als u naast uitstekende karakteracteurs als Ralph Meeker en Alan King ook de elektronische kid herkent die uitroept ‘ America, man! You know, it’s so beautiful I wanta eat it!’dan zit u goed. Inderdaad: de piepjonge Christopher Walken in een van zijn eerste belangrijke rollen.

I Love Trouble (0) Charles Shyer, VS 1994. Nick Nolte en Julia Roberts zijn ambitieuze reporters voor twee rivaliserende kranten in Chicago, en u de gefrustreerde toeschouwer: deze screwball in ouderwetse stijl slaat nooit vonken (21.05 – VijfTV) There’s Something About Mary * Peter en Bobby Farrelly, VS 1998. Zijn plaats in de annalen van de filmkomedies is verzekerd dankzij de scène met de speciale gel in het haar van Cameron Diaz. De combinatie van slechte smaak, provocatie en politieke incorrectheid in het kwadraat is afwisselend hilarisch en banaal (21.30 – Kanaaltwee) Torque* Joseph Khan, VS 2003. Trashy en onzinnig derivaat van een Marlon Brandofilm als The Wild One, met desolate diners en benzinestations in de woestijn als decor. De gemythologiseerde kijk op de cultuur van gestroomlijnde superbikes mikt met zijn videogamesesthetiek op visuele sensaties maar blijft banaal (22.20 – VT4).

(L.J.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content