George Monbiot,Flamingo, 274 blz., euro 26,00

Monbiot is samen met Naomi Klein aan het uitgroeien tot posterchild van de antiglobaliseringsbeweging. Hij is de zoon van een voormalige voorzitter van de Britse Conservatieve Partij, is persona non grata in zeven naties en bij verstek tot levenslang veroordeeld door een Indonesische rechtbank. Tijdens zijn rondreizen als kritisch wereldcorrespondent werd hij al beschoten, afgeranseld door militaire politie en geëlektrocuteerd tot hij in coma raakte. In Kenia werd hij na een breinmalaria klinisch dood verklaard, maar hij herstelde en keerde terug naar Groot-Brittannië om zich daar te ontpoppen als een invloedrijke politieke non-conformist. Monbiot is gastdocent aan enkele Britse universiteiten en schrijft voor het dagblad The Guardian vlijmscherpe columns. In een vorig boek – Captive State (Pan) – maakte hij al brandhout van de terugverdieneffecten waarmee we allen tegenwoordig om de oren worden geslagen. Wie de huidige toestand van de Britse spoorwegen of ziekenzorg kent, weet waarover we het hebben. In dit boek richt hij zijn pijlen op het handjevol afgevaardigden uit de rijkste naties dat beslist over oorlog, vrede, nationale ontwikkeling en schuldenlast.

Terwijl onze politici tenminste nog een nationaal democratisch mandaat bezitten, zijn de machtsfuncties binnen internationale instellingen ingevuld door ondemocratisch aangestelde topambtenaren. Monbiot wil een wereldwijde democratische beweging die daarin verandering brengt. Naar analogie van de strijd om algemeen enkelvoudig stemrecht tijdens de 19e eeuw (een strijd die toen ook als ‘hopeloos onrealistisch’ werd bestempeld door de conservatieve krachten), vindt Monbiot dat er moet worden geijverd voor een democratisch verkozen wereldinstelling, die toeziet op een rechtvaardige vertegenwoordiging van ieders belangen, in plaats van zich neer te leggen bij de invloed van de naties met het grootste economische en militaire gewicht binnen de Verenigde Naties, de Wereldbank, het Internationaal Monetair Fonds of de Wereldhandelsorganisatie. Dit boek kan gelezen worden als een gedurfde fantasie die de lezer de kans geeft mee te stappen in Monbiots denkoefening, zonder vanuit een ongelukkig gevoel voor ‘realisme’ de ideeën onmiddellijk af te wijzen als onbereikbaar en naïef. Anders was dat algemeen enkelvoudig stemrecht ook nog steeds niet ingevoerd. (Olivier Braet)