Greatest Hitch – Suspense, paranoia, blondines en schalkse ironie: (her)ontdek Hitchcocks meest archetypische thriller uit zijn Britse periode, nu uit in een nieuwe kopie.

Alfred Hitchcock met Robert Donat, Madeleine Caroll, Lucie Mannheim, Godfrey Tearle, Peggy Ashcroft

Het wrong man-motief waarbij een onschuldige passant, in de regel een alleenstaande thirtysomething met een knoert van een oedipuscomplex, in een criminele intrige belandt. Een benauwend sfeertje van wantrouwen en paranoia, overgoten met een sausje van milde ironie. Sexy maar ijzig koele blondines die de antiheld doen dampen van verlangen. Én een McGuffin – een voorwerp of een gebeurtenis die op het eerste gezicht belangrijk lijkt maar uiteindelijk niks ter zake doet – om het verhaal van de ene zwierige scène naar de andere te stuwen.

De eerste film waarin Hitchcock al zijn bekende dada’s tot een overheerlijke cocktail mixte, is deze elegante spionageklassieker uit 1935 waarin the Master of Suspense – toen nog in Britse loondienst – meteen ook een voorsmaakje gaf van zijn Amerikaanse achtervolgingsthrillers Foreign Correspondent (1940), Saboteur (1942), The Man Who Knew Too Much (1956), The Wrong Man (1956) én North by Northwest (1959).

Het verhaal begint bij een theatervoorstelling in het Londense Palladium die uitmondt in complete chaos en waarbij de Canadese émigré Richard Hannay (Robert Donat) in contact komt met de jonge spionne Annabelle Smith. Die vertelt hem over de zogeheten ’39 Steps’, een mysterieus genootschap dat de Britse staat wil ontwrichten. Maar nog voor Annabelle hem kan uitleggen hoe, wat of waarom wordt ze door enkele geheim agenten vermoord. Het onmiddellijke vervolg – Richard wordt onterecht van de moord beticht en moet vluchten – laat zich raden, maar de plotwendingen die Hitch daarna in petto heeft zijn minstens zo kronkelig als het circuit van Francorchamps.

Ook in zijn meest bejubelde Britse productie (zijn 18e film al!) zijn logica en realisme volledig ondergeschikt aan het helse verteltempo, de paranoïde suspense en de verwrongen romantiek, in dit geval tussen Robert Donat en Madeleine Caroll, de blonde ijskoningin die hem op zijn avonturen vergezelt, zoals in de erotisch geladen scène waarin beiden worden gehandboeid. Bovendien weet Hitchcock maximaal effect te puren uit de mistige, Schotse plattelandsdecors en de even banale als macabere interieurs, terwijl enkele innoverende Hitchcocktrouvailles, zoals het geschreeuw van een vrouw dat naadloos overgaat in het gefluit van een trein, later ontelbare keren zouden worden gekopieerd. De moeder aller chase movies, dankzij het Koninklijk Filmarchief nu opnieuw te bewonderen in digitaal gerestaureerde kopie.

Dave Mestdach