Het had zo mooi kunnen zijn: lekker luieren in een hangmat in de giardino, daarna een stevige Brunello bij de pappardelle cinghiale in een of andere vecchia trattoria. Maar nee, we gaan niet naar Toscane dit jaar. Mijn eigen stomme schuld, natuurlijk. Had ik mij maar niet moeten laten ontglippen dat Paul Goossens het soort man is dat beter wordt met het liggen. Ongeveer zoals de Brunello, ja. Plots vond mijn levensgezel Toscane te toeristisch. Ga maar na wie daar allemaal rondhangt: liedjesschrijvers en cartoonisten, ex-wielrenners en moppentappers… En die Goossens dus, een 68’er met knopvorming. Ik had mooi praten dat ik de man in kwestie nog nooit ontmoet had. En dat Geert Hoste allang weer op het terras van café Hopper, Antwerpen-zuid, zat.

Toscane? Ik kan het op mijn buik schrijven. Of me door Paul Goossens laten uitnodigen natuurlijk. Want geef toe, er heerst een schrijnend tekort aan vrouwelijke gasten in Confidenties in Toscane. Zogezegd omdat wij vrouwen eraan twijfelen of we genoeg te vertellen hebben. Pfoe, laat me niet lachen, als ik een beetje op dreef ben, lul ik iedereen onder tafel. Alleen is het maar de vraag of het daar nu wel zo gezellig is in de Villa IlCastagno. Toegegeven, met het licht zit het snor. Enorm flatterend voor de teint, die gloedvolle zonsondergangen. Maar voor de rest… Villa Felderhof op den Hollander, dat leek me wel wat. Een week lang uit de kost en af en toe een ontspannen babbel waaruit dan voor de uitzending met zorg de meest spitse repartie vergaard werd.

Maar bij de VRT is het huilen met de lamp uit. Wist u dat ze daar tegenwoordig de fotokopieën tellen? En vanaf september alle praatprogramma’s, inclusief de nieuwsuitzendingen van vorig seizoen herhalen? Geen mens die het merkt, er is altijd wel ergens een aardbeving of een mini-PCB-crisis, is de redenering. En wie in San Gimignano uitgenodigd wordt, moet zelf zijn boterhammen voor onderweg meebrengen. Ik durf zelfs sterk te betwijfelen dat je er echt twee dagen mag blijven. Waarschijnlijk moet je na een uur opname gewoon een ander bloesje aan. En elk gesprek kan maar beter van begin tot einde wezenlijk zijn. Een traktatie, zo’n uitnodiging? Keihard werken voor de kost, ja.

Bram Vermeulen had dat goed begrepen. Begon meteen met bescheiden op te merken dat hij er zelf geen idee van had hoe beroemd hij wel was. Mocht hij weten welke impact hij op anderen had, hij zou zich doodschrikken. ‘Ach, misschien valt het wel mee, joh’, suste ik. Aangezien ik mij helaas niet in Toscane, maar in mijn eigen huiskamer bevond, had dat niet het gewenste effect. Maar zeg nu eerlijk, ziet u dat twee vrouwen al doen, een kwartier aan een stuk emmeren over de tol van de roem? Dat het soms een ontzettend lekker bed is om in te slapen, maar dat je er ook verschrikkelijk van kunt afzien. Omdat de mensen bezit van je nemen, als je de roem toelaat. Vooral in de supermarkt…

‘Altijd weer die supermarkt’, denk ik dan, alsof wij Onbekende Vlamingen en Nederlanders niets anders te doen hebben dan in de Delhaize tussen de rekken te racen, in de hoop Bram Vermeulen of godbetert Kris De Bruyne tegen het lijf te lopen. In landjes waar je in de volstrekte anonimiteit verzinkt zodra je je ocharme vijftig kilometer west-, oost-, of zuidwaarts waagt.

Kris De Bruyne – het moet gezegd – gedroeg zich als de perfect huisgast. Want als je even niet op het gezwets lette en je puur op de lichaamstaal van de gasten concentreerde, werd Confidenties in Toscane best een boeiend programma. De zelfvoldane grijns van Bram Vermeulen, telkens hij volgens zichzelf iets bijzonder beklijvends gedebiteerd had. Met volle mond pratend of lekker onderuitgezakt op de bank, zijn blote voeten net niet op tafel. Terwijl Kris keurig rechtop zat en beleefd vroeg of hij ook iets mocht zeggen. En bangelijk zijn neus dichtkneep toen hij spierwit in het zwembad sprong, terwijl Vermeulen expansief zijn dikke pens aan de zon en het oog der mensheid blootstelde. Met andere woorden, genoeg illustratiemateriaal voor een volledig nieuwe reeks van Lage landen. Zodat deze aflevering van Male bonding in Toscane niet alleen revelerend, maar ronduit kosteneffectief genoemd kon worden.