Als het hoofdpersonage van een sitcom Dennis Denissen heet, is dat dan een wandelend pleonasme, een wandelende tautologie of gewoon Axel Daeseleire met een zuigplek? Ja, een mens piekert wat af als het buiten maar koud genoeg is. Van zuigplekken gesproken, dat concept is mij nooit helemaal duidelijk geweest. Wie wordt er eigenlijk geacht genot aan te beleven: de zuiger of de gezogene? Doen mensen dat überhaupt nog: hard aan iemands vel lebberen, bij voorkeur op een duidelijk zichtbaar onderdeel van de anatomie? Of is de zuigplek terecht démodé, zoals de vleeskleurige gaine, de intiemspray en de bandana voor honden?

Hoe dan ook, in de eerste aflevering van Dennis had Daeseleire een zuigplek. Van de scenarist dus, waar hij natuurlijk ook niets aan kon doen. Want van Daeseleire geen kwaad woord. Niet dat ik hem ooit ontmoet heb, maar ’t lijkt mij het soort sympathieke pee waarmee een mens graag een nachtje aan de toog mag hangen. Acteren kan hij ook. Een meesterdief, een straatschoffie of een flik op een motor? Ik geloof het meteen. Een parttimedokter met een zuigplek, die in zijn vrije tijd erotische romans schrijft? Welja, waarom niet? Hoog tijd dat het artsengild nog eens positief in de media komt. En ’t is wellicht minder onwaarschijnlijk dan de baas van een houtzagerij die als relatiegeschenk een pen uitdeelt waarin een recordertje zit dat, samen met een verdronken kind, een hele week in de Schelde ligt en niet alleen nog altijd werkt, maar ook vitale informatie over een pedofiliezaak blijkt te bevatten. In het filmjargon hebben ze het in zo’n geval over suspension of disbelief, wat zoveel betekent als: ‘Je kunt die sukkels alles wijsmaken.’

Maar goed, Dennis is arts, wat hem in de toekomst ongetwijfeld in de gelegenheid zal stellen om met zijn stethoscoop welgevormde schonen aan een diepteonderzoek te onderwerpen. Want gaat deze sitcom niet over ‘seks, seks en seks’ (dixit Herman Van Doninck in Gazet van Antwerpen)?

Voorlopig verscheen enkel Jacques Van Asscheoben ohne. In prime time nog wel, als er argeloze kinderen en oudjes met een zwak hart kijken. Maar niet nadat er eerst nadrukkelijk een bordje met Spoedgevallen in beeld was gekomen. Terecht trouwens. Na de geslaagde Save the whale-campagne zou Greenpeace zich misschien kunnen toeleggen op de introductie van de beha voor mannen met C-cups. Maar laten we niet mopperen: toen Van Assche ook nog z’n pensioengerechtigde blote achterste liet zien, was dat keurig buiten beeld. En Wim Opbrouck hield, geheel tegen zijn gewoonte in, al zijn kleren aan. Als hij niet oppast, noemen ze hem binnenkort een karakteracteur. Krijgen film-en televisiemakers overigens subsidies van de Vlaamse regering als Jaak Van Assche meespeelt? Ik kan me in elk geval nauwelijks een productie van de laatste tien jaar herinneren waar hij niét inzat.

Maar je kunt niet ontkennen dat Dennis een eigentijdse sitcom is. Want laat de arts/would-be auteur nu geen hekel aan zijn schoonmoeder hebben, maar aan zijn schoonzus. Schoonzusmoppen, als dát geen gat in de markt is. En dus doet de Nadine in kwestie aan meditatie (‘Oooooohmmmm’), bezoekt ze een waarzegger (‘Da’s een boebeltje in mijn hand, dat gaat weg’) en heeft ze een sul van een vrijer die in bed een kanariegele hansop draagt en die ze weleens vastbindt met voetbalsokken. Voetbalsokken? De lachband ontploft zowat. Wat mij meteen op een idee brengt. Als je tegenwoordig Luv me Luv me en Let me blow ya mind als belsignaal voor je gsm kunt kopen, waarom zou je dan ook geen lachband voor je verjaardag kunnen krijgen? Zeg nu zelf: je zit thuis in je eentje te somberen en je mompelt iets volslagen triviaals als: ‘Ja zeg, ik ben niet doof, hé’, of ‘Ik heb veel slaap nodig’, waarna via je hifi-keten dertig archetypische VTM’ers een rolberoerte krijgen. Als dat geen personality booster is. En nu we toch bezig zijn: kan er misschien iemand een scriptdokter naar Dennis sturen? Afdeling Spoedgevallen.