Bij VTM blijven ze geloven in het concept van de beauty en de nerd. Niet alleen hebben ze voor het tweede seizoen op rij een wespennest aan beauty’s en nerds in een villa gestopt, waar die allerlei weinig wetenschappelijke experimenten ondergaan. De familiezender heeft er zich ook toe verbonden om de nerd in de beauty te ontdekken: Ranking the Stars brengt vrouwen samen die volgens de boekskes hot, sexy en mooi zijn en die samen met Sergio op wel erg autistische wijze elkaars navel bestuderen. Een aflevering telt drie vragen zoals ‘Wie is er het slimst?’ ‘Wie is er het gemeenst?’ en ‘Wie zijn we volgend jaar rond deze tijd – godzijdank – vergeten?’ Het is met zichtbaar genoegen dat de dames hierover met elkaar debatteren. Enkel Sabine Appelmans bekruipt bijwijlen een gifgroen vermoeden dat ze in het verkeerde programma is beland. Maar Sabine is braaf en knikt gedwee bij elke sneer die haar naar het hoofd vliegt. Want van alle vrouwen die zichzelf in Ranking the Stars als een beauty beschouwen is Sabine misschien wel de grootste nerd.

Dat het met nerds op het einde altijd goed komt, wil VTM’s nieuwe telenovela Sara ons graag doen geloven. Sara is een meisje met puisten, vettig haar, een blokjesbeugel en een foute montuur. Mankementen die met wat Biactol, Head&Shoulders, de juiste tandpasta, contactlenzen en desnoods wat hulp van Gene Bervoets in Tien jaar jonger zó van de baan zouden zijn. Maar het is de bedoeling dat Sara lelijk is en blijft en dat wij dat als kijker als een grandioos probleem beschouwen. Door haar intergalactische lelijkheid komt Sara niet aan de bak. ‘Het zal nooit iets worden met mij’, schrijft ze dramatisch zuchtend in haar dagboek, een papieren tulp tussen haar lippen klemmend. Kan het pathetischer? Oh ja, dat kan. Sara solliciteert bij een modebedrijf en komt in het donkerste hokje van het huis terecht, maar dat verhindert haar niet om al in aflevering één het leven van de baas te redden. Et voilà, daar lonkt in de verte het succes.

‘Wat de VRT kan, kunnen wij ook’, moeten ze in Vilvoorde gedacht hebben. Er werd een team naar Colombia gestuurd, het mekka der zoetsappige telenovela’s, om de structuur en de verslavende werking van het genre te onderzoeken en om de bevindingen bij terugkeer op Vlaamse wijze te vertalen. Betty la Fea werd Sara het Gedrocht, en dat mag je letterlijk nemen. Met vertalingen loopt het vaak fout. De puisten van Sara – zijn het nu steenpuisten of peperbollen? – overtuigen al even weinig als het acteerwerk van Veerle Baetens, die eerder een marionet met een dwangneurose lijkt neer te zetten dan een lelijk kind dat gewoon wat zelfvertrouwen mist. Alle acteurs lijden trouwens aan het ‘we moeten duidelijk zijn’-complex. Kurt Rogiers speelt, boos en kwaadaardig kijkend, nog net niet chronisch tandenknarsend, de slechte Alexander. Wellicht is het belangrijk dat de kijker van de telenovela vooral niet tussen de lijnen hoeft te lezen. De telenovela is het doktersromannetje van het televisiescherm: het moet recht naar het hart gaan zonder de tussenstop verstand te passeren. Wie wil nadenken, kan in de voortijdige primetime nog steeds terecht bij Ben Crabbé. Of een doktersromannetje lezen, want dat vergt beduidend meer geestelijke arbeid dan het bekijken van Sara. Het grote voordeel van de telenovela is dat hij – in tegenstelling tot de soap – eindig is. Na 200 afleveringen is het met Sara gedaan. We kijken ernaar uit.

Door Tine Hens