‘DE DEELNEMERS VAN ‘DE SAGA VAN OBERON’ KONDEN DE HISTORISCHE ACCURAATHEID MAAR MATIG APPRECIëREN.’

Enkele weken geleden maakten we in een aflevering van Dubbel Geboekt – een serie van VTM waarin twee gezinnen op reis gingen naar elkaars favoriete vakantiebestemming – kennis met de familie Meysmans. Vader Meysmans was een fervent liefhebber van de Eerste Wereldoorlog, die in zijn kelder een hele lading authentiek oorlogsmateriaal had staan. Alsof dat nog niet genoeg was om een mens verdacht te maken, hield de man ook nog van re-enacting: ieder jaar trokken hij en zijn gezin op vakantie naar de Westhoek, om daar aan den lijve te ondervinden hoe het in ’14-’18 aan het front toeging. De vrouwen gingen dan in een veldtent ergens te lande een beetje zitten breien, terwijl de mannen een uniform aantrokken en in een loopgraaf klommen om naar een ingebeelde vijand te turen. Hilarische tv, al werd het pas écht surrealistisch toen bij het vallen van de avond moeder Meysmans een zak worstjes uithaalde en een pan op een kampvuur zette. ‘De mannen zouden toch zo meteen naar huis komen’, zo verklaarde ze tegenover het gezelschap. En inderdaad: klokslag elf uur besloot de legerleiding dat het toch wat frisjes begon te worden en omdat tot overmaat van ramp het heupflesje cognac leeg was, sloft het hele peloton dan maar terug naar moeder de vrouw. Nu weet ik niet eens of je in de nobele kunst der re-enacting vals kúnt spelen, maar dat kwam er toch behoorlijk dicht bij.

Ook de deelnemers van De Saga Van Oberon, de nieuwe reality-reeks die onlangs op één in première ging, konden de historische accuraatheid in het programma maar tot op een bepaalde hoogte appreciëren. De Saga Van Oberon keert terug naar de jaren 1400 en wil tonen hoe het dagelijkse leven in de Middeleeuwen verliep. Zestien kandidaten strijden om de macht over het fictieve koninkrijk Oberon en moeten daarom een plaatsje bemachtigen in het kasteel. Wie daar niet in slaagt, vliegt naar een bouwvallige stal en ondervindt hoe de lagere klasse het in de Middeleeuwen moest zien te rooien. Iedereen leefde zich geweldig in in zijn rol, zo hadden de makers vooraf laten weten, maar dat viel toch een beetje tegen. De twaalf ongelukkigen die in de eerste aflevering tot horige werden gedegradeerd, legden zich niet zomaar bij hun lot neer. We waren nauwelijks een paar uur ver en de sfeer werd behoorlijk grimmig toen bleek dat ze uit een waterput moesten drinken. Geen waterleidingen, wie had dat gedacht? Eén man – die de Middeleeuwen even verwarde met de FranseRevolutie – klopte meteen bij de interim-koning aan en drukte hem op het hart dat hij ‘in dienst van zijn volk moest staan’. Even voordien had een vrouwelijke kandidate al uitvoerig getoond wat ze van de machthebbers dacht door aan de kantelen te passeren en haar leider haar kont te tonen. In de Middeleeuwen was ze daarvoor gevierendeeld of op zijn minst geradbraakt – ‘I’m gonna get medieval on your ass’, weet u wel.

Die anachronismen waren niet erg geweest als De Saga Van Oberon op andere momenten de Middeleeuwen tot leven had kunnen wekken. Helaas: het decor, de uitrusting, de omgeving, het klopte wel, alleen werd er nooit uitgelegd waarom alles er zo uitzag. Als de kandidaten aan tafel gingen, kon er geen woordje vanaf over de eetgewoonten van de middeleeuwer. Over de behuizing van zowel kasteelheer als horigen – stond die koe daar met opzet in de hut? – werd ook niet gesproken. Blijkbaar dacht men dat wat achtergrondinformatie de aandacht zou afleiden van het spel, al had de eerste aflevering op dat vlak geen spatje spankracht. Nu, het is niet de eerste keer dat de VRT met groots vertoon een programma met meerwaarde aankondigt en er dan voor terugschrikt om dat ook in de praktijk om te zetten. De teleurstelling valt dus nogal mee.

Stefaan Werbrouck