‘I k wil je iets vertellen is het beste wat ik ooit heb gedaan voor televisie’, zo vertelde Ingeborg voor de start van haar nieuwe show. Komende van iemand die de wereld heeft verblijd met Blind Date, Wondere Wereld en Schuif Af schept zo’n uitspraak natuurlijk verwachtingen. Bovendien is Ik wil je iets vertellen een van de programma’s waarmee VTM zichzelf opnieuw op de kaart wil zetten als de zender met warme, ontroerende tv voor de gewone man. ‘Ook wij kunnen televisie maken die de mensen dichter bij elkaar brengt’, aldus VTM-directeur Jan Segers bij de voorstelling van de nieuwe shows. Helaas is het resultaat een stuk minder geïnspireerd dan Segers’ sneer naar de concurrentie bij de VRT.

Ingeborg begon de eerste aflevering met ‘Mag ik je iets vertellen over dit programma’, een grapje dat haar wellicht was ingefluisterd door iemand die het slecht met haar meent, en vanaf toen ging het bergaf. Ik wil je iets vertellen laat mensen aan het woord die een bekentenis moeten doen, en die de kijkkast het beste medium daartoe vinden. Een van de gasten was bijvoorbeeld de jongedame Inez, die op zoek was naar haar vader. Die man – ene Malcolm – was nauwelijks 19 toen hij zijn tien jaar oudere vriendin bezwangerde, waarna het koppeltje had besloten dat hij beter voorgoed zou verdwijnen uit het leven van zijn dochter. Ze hadden elkaar nog nooit ontmoet behalve die keer dat Inez samen met haar moeder de bus had genomen en haar vader achter het stuur bleek te zitten. Omdat een volle bus echter geen plaats is voor een hereniging had haar moeder haar pas toen ze thuiskwamen ingelicht dat ze even oog in oog had gestaan met haar verwekker.

Nu had Inez net voordien verteld dat haar moeder haar had ingeschreven voor Ik wil je iets vertellen (en er dus zo voor had gezorgd dat de reünie voor de ogen van een half miljoen mensen zou plaatsvinden), maar Ingeborg had geen tijd om daar bij stil te staan. Ze was te druk bezig haar empathie te laten blijken, door vragen als ‘Hoe was dat nou’ en ‘Hoe voelde je je toen’ te stellen en om de halve minuut ‘Ongelooflijk’, ‘Dat is mooi’, ‘Ontroerend’ te fluisteren. Kwestie van de mensen thuis te laten weten dat ze echt naar een warm verhaal zaten te kijken: als VTM tv maakt voor ‘de gewone man’, doet het dat vanuit dezelfde reflex die ervoor zorgt dat je automatisch harder praat tegen oudere mensen.

De hereniging tussen Inez en Malcolm was pakkend, maar je moet natuurlijk van heel slechte wil zijn om niet wee te worden als een vader en zijn dochter elkaar na ruim twintig jaar voor de eerste keer zien. Al deden Ingeborg en haar team hun uiterste best om het moment naar de knoppen te helpen. Eerst was er de onbeholpen introductie van Malcolm, die door Staf Coppens tot vervelens toe de vraag kreeg hoe hij zijn naam moest uitspreken. Even terzijde: wat zit Staf Coppens – die enkele jaren geleden Ketnet inruilde voor het pretnet – daar eigenlijk te doen? Zijn inbreng is zo onbeduidend dat de enige reden waarom hij hier opdraaft wel moet zijn dat hij niets anders te doen had. In tegenstelling tot de VRT, waar presentatoren enkel een rol krijgen in programma’s die hun geloofwaardigheid niet in gevaar brengen – Erik Van Looy al gezien in Het Swingpaleis? – moeten de sterren van VTM renderen. Net voor ze elkaar in de armen konden vallen, moesten Inez en Malcolm dan weer elk aan één kant van een gordijn gaan staan, waarna Ingeborg Malcolm vroeg ‘of hij zijn dochter echt wou ontmoeten’. Als op het emotionele hoogtepunt Blind Date door je hoofd spookt, zet dat toch een domper op de ontroering.

‘Ik wil je iets vertellen moet voor de kijker een aanzet zijn om zelf meer te gaan vertellen tegen anderen’, aldus Ingeborg in de krant. Welnu: Ingeborg, je programma sucks.

Stefaan Werbrouck