De winter van 2007 wordt in Nederland wellicht de warmste in 300 jaar, met een gemiddelde temperatuur die te vergelijken is met wat er normaal gezien in de streek van het Zuid-Franse Lyon wordt opgemeten. Dat las ik in de krant enkele uren voordat de laatste aflevering van Iedereen Eco op het scherm zou komen. Enkele dagen later kwam Frank Deboosere met het nieuws dat de tien warmste jaren sinds de start van de metingen door het KMI allemaal na 1989 vallen – en 2007 staat helemaal bovenaan.
Om maar te zeggen dat Iedereen Eco de tijdsgeest helemaal mee had. Bovendien hadden de makers er ook voor gekozen om niet opnieuw het theoretische verhaal te vertellen over de opwarming van de aarde, maar daarentegen een hoop praktische tips op een rij te zetten waarmee je als kijker zelf je steentje kan bijdragen tot een oplossing. En dat kan alleen maar toegejuicht worden. Sinds Al Gore zijn ‘inconvenient truth’ heeft verkondigd, worden we immers zo vaak met allerlei doemscena-rio’s om de oren geslagen dat veel mensen van de weeromstuit ofwel vervallen in een ontkenning van de problemen ofwel in lethargie, vanuit de gedachte dat er toch niets meer aan te doen valt.
Het uitgangspunt van de reeks was het onderhand bekende concept van de ‘ecovoet’, ofwel de ecologische voetafdruk die toont hoeveel ruimte van de planeet iedereen afzonderlijk inneemt om zijn of haar leventje te leiden. Zoals te verwachten was, is dat in het geval van de gemiddelde Belg niet minnetjes: een dikke 5 hectare, zowat vier keer zoveel als zou mogen. Presentator Kobe Ilsen trok met dat cijfer onder de arm naar vijf Bekende Vlamingen (ja, ook op dat vlak ontsnapte Iedereen Eco niet aan de tijdsgeest), die elk aan een uitgebreide test werden onderworpen om te kijken hoe zij scoorden op de ecovoetschaal. Hun resultaten werden dan voorgelegd aan enkele specialisten, die zeiden hoe ze hun gedrag konden aanpassen en hun ‘score’ naar beneden halen.
Af en toe leed Iedereen Eco aan de drang om per se vlot en spectaculair uit de hoek te komen: zo werd de gemiddelde Belgische voetafdruk bij het begin van de reeks uitgetekend in het zand aan de Belgische kust, enkel en alleen opdat Ilsen er samen met Sabine Hagedoren met een helikopter over zou kunnen vliegen – hoeveel CO2-uitstoot zou dat opgeleverd hebben, vroeg ik me op dat moment vooral af. Maar over het algemeen was Iedereen Eco een informatieve reis langs de wereld van zonnepanelen, biologische voeding en waterstofmotoren.
Het enige probleem was dat op het einde van de reeks de gemiddelde Belgische voetafdruk werd herberekend, vanuit de veronderstelling dat alle tips die de revue waren gepasseerd ook zouden worden toegepast door iedere inwoner van het land. Het resultaat was dat we dan nog ongeveer drie keer zoveel zouden verbruiken als eigenlijk zou mogen. Echt opbeurend kon je Iedereen Eco dus niet noemen.
(S.W.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier