De mooiste momenten in ‘Eeuwige Roem’ zijn niet die waarin de elf topsporters met elkaar in de clinch gaan, maar die waarin ze met elkaar verbroederen.
‘De tv-comeback van Bruno Wyndaele’, zo blokletterde een Vlaamse krant enkele weken geleden, naar aanleiding van een artikel over Eeuwige Roem. Dat was toch wat sterk uitgedrukt, aangezien Wyndaele zowel in 2006 als in 2007 te zien was op de VRT, en dan nog als presentator van een eigen programma, Beste Vrienden. Maar misschien toonde de titel vooral aan hoe weinig indruk die twee seizoenen van Beste Vrienden hebben gemaakt. Dat was in ieder geval ook de voornaamste reden waarom ik met enige tegenzin begon te kijken naar Eeuwige Roem. Op het eerste gezicht lijkt deze nieuwe reeks immers goed op Beste Vrienden: terwijl Wyndaele daarin iedere week met twee duo’s bekende en bevriende Vlamingen op reis ging naar een zonnige bestemming, zodat de BV’s onderling konden uitmaken wie de ‘beste vrienden’ waren, is hij voor Eeuwige Roem naar Andalusië getrokken met… elf bekende Vlamingen en een rugzak vol proeven en wedstrijden.
Het resultaat is echter deze keer heel wat beter, en dat komt vooral doordat Wyndaele in Eeuwige Roem nog een extra ingrediënt heeft toegevoegd: competitiegeest. Het kon de BV’s die aan Beste Vrienden deelnamen vaak zichtbaar gestolen worden wie er uiteindelijk als winnaar uit de bus zou komen, en dat gemoedelijke sfeertje zorgde voor een heel mak programma. Het elftal dat deze keer met Wyndaele zuidwaarts is getrokken bestaat echter uit (ex-)topsporters, en ook al zijn de meesten daarvan niet meer actief bezig met hun vak, het winnen zit hen duidelijk in de genen ingebakken.
In elke aflevering wordt onderzocht wie van hen uitblinkt in bijvoorbeeld doorzettingsvermogen, concentratie of teamgeest, zodat aan het einde van de reeks duidelijk moet worden welke kandidaat het meest allround is als topsporter. En dat is een titel die de meesten blijkbaar wel aanspreekt. Dus als Wyndaele hen door een veld met elektrische draden stuurt om hun karakter te testen, dan gaat zelfs Gilles de Bilde – die vroeger toch niet meteen bekend stond als een trainingsbeest – tot het uiterste. En als ze vier meter diep moeten duiken om een sleuteltje op te vissen, probeert ook Leo Van der Elst ondanks zijn panische angst voor water dat tot een goed einde te brengen, met vooral hilarische beelden tot gevolg van de ex-voetballer die er zich nauwelijks toe kan brengen om kopje onder te gaan.
De mooiste momenten in Eeuwige Roem zijn echter niet die waarin de elf topsporters met elkaar in de clinch gaan, maar die waarin ze met elkaar verbroederen en zich bijvoorbeeld rond de ontbijt-tafel vrolijk zitten te maken over elkaars mislukkingen. Dankzij die warme sfeer leer je enkele topsporters die je normaal maar heel vluchtig ziet op televisie, zoals rallyrijder Freddy Loix, wielrenster Evy Van Damme of roeister Ann Haesebrouck, van een heel andere kant kennen. Oké, de pseudowetenschappelijke tussenkomsten waarin experts op het gebied van topsport de verschillende proeven wat duiding meegeven, halen de vaart wat uit het programma, maar voor de rest is Eeuwige Roem heel mooi opgebouwd, erg meeslepend en bij momenten zelfs ontroerend. Kortom, een van de beste nieuwkomers deze winter. Misschien is het dan toch niet zo overdreven om het woord ‘comeback’ te gebruiken.
Door Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier