Heel af en toe wordt een mens overvallen door het gevoel dat alles wel goed komt. Ik ben daar, alle voortekenen van het tegendeel ten spijt, van kindsbeen af nogal gevoelig voor. De catecheseleraar op sandalen die in plaats van bijbelexegese te geven Imagine van Lennon draait? Philippe Albert scoort tegen Nederland? De slotceremonie van de Olympische Spelen? Jazztrompettist Wynton Marsalis die in de Village Vanguard in New York Embraceable You blaast? Keer op keer schieten mijn snotkanalen vol en word ik overvallen door de drang om wildvreemden te omhelzen. Dat valt te allen tijde af te raden; zoals bekend zijn het altijd de medestanders die de boel verbrodden. Met georkestreerde saamhorigheid moet je uitkijken.

Laat dat nu net het uitgangspunt zijn van Fata morgana op Eén. Naar eigen zeggen ‘vertelt het programma het verhaal van een gemeenschap die de handen in elkaar slaat om samen het onmogelijke mogelijk te maken. Het is een week van mensen leren kennen en ontdekken dat je elkaar nodig hebt. Alle betrokkenen en ook de kijkers thuis leven mee naar het hoogtepunt van de week: een grandioos volksfeest.’ Dergelijke slogans ruiken naar sudderende witte pensen – de VRT heeft 40 jaar vastgehouden aan volksopvoeding, en we weten wat dát zoal heeft opgeleverd. In de praktijk gaat het om een triomfantelijke vorm van tijdverlies, aangevoerd door Vlaanderens topfriturist Sergio en Geena Lisa, een juffrouw die ringbaarden met suède ellebooglappen op hun colbert ‘een frisse verschijning’ plegen te noemen. Onlangs hield de karavaan van Fata margana halt in het Oost-Vlaamse Aalter. Haaa, Aalter! Zijn afslag op de E40! Zijn absolute CD&V-meerderheid! Zijn poofy burgemeester! De hele gemeente kreeg om onduidelijke redenen de opdracht van Katja Retsin om binnen de week – neemt u er snel een notitieblokje bij – een tovenaarsschool met 300 leerlingen, 77 dansende heksen waarvan er zeven konden vliegen, 111 elfjes die uit een magische bloem springen, een toverballenboom en elf ridders te paard met een vuurspuwende draak op te hoesten. Gepensioneerden werden door Geena en Serge uit hun voorhof geplukt, huisvrouwen van onder hun plastic regenkapje weggetrokken, rondhangende jongelui van pleinen gelokt, en geen Aalternaar die hen voor gek verklaarde. Of toch: één brandweerman had er geen zin in en werd op slag mijn held. Lisa: ‘Ik ben op zoek naar een vuurspuwende draak.’ Pompier: ‘Ja maar, ik ben vandaag in verlof.’ Voor de rest geen zuchtje tegenwind. Stadhuisambtenaren, brandweerlui, onderwijzers, stellingbouwers en scholieren werden vrijgesteld van hun bezigheden, tot nut van ’t algemeen belang (te weten: de gemeenteraadsverkiezingen, reclame voor betonijzer, de lijst is lang). Le tout Aalter liep te hoop voor een budgetversie van Harry Potter, en verdomd, ze slaagden nog in hun opzet ook. In mijn achterhoofd stak Alle Menschen werden Brüder op. Fata morgana is verdomd goed gemaakte televisie. Maar het is in al zijn ijdelheid ook niet meer dan zijn eigen naam. Want ’s anderdaags klaagt er wel iemand over het leerplan, of over de gemeentebegroting, of over die van in de Kerkstraat die in het oudercomité weer het hoogste woord moest voeren. Voor alle zekerheid zet ik nog eens TV Song van Moondog Jr op, omhels mijn lief en neurie zachtjes mee. At least for a little while, my life will be alright.

Door Bart Cornand