Bevallingen, plastische chirurgie, dansen: het is ver zoeken naar een rode draad in de drie grootste hypes van de laatste jaren in televisieland. De nieuwste trend is vreemd genoeg overgewaaid uit Groot-Brittannië – de belangrijkste Engelse bijdrage tot de danswereld was de silly walk van Monty Python – waar vorig jaar Strictly Come Dancing op de BBC uitgroeide tot een onverwachte hit. De belofte op hoge kijkcijfers zet vandaag de dag álle zenders aan tot actie, dus was het weinig verwonderlijk dat niet alleen VTM maar ook de VRT op de danstrein sprong. VTM start pas over enkele maanden met een eigen versie van Strictly Come Dancing, waarin BV’s een paar ballroom dances in de heupen moeten zien te krijgen, en de VRT zag haar kans om in het gat te duiken en als eerste een dansprogramma de ether in te zwieren. In Dans Mondial – volgens de makers een zelfbedacht format, maar ‘zelf bij elkaar gepikt’ is meer naar waarheid – moeten iedere week twee gewone Vlamingen met een passie voor dansen het tegen elkaar opnemen in drie proeven. Een jury en de almachtige kijker thuis bepalen daarna wie naar de grote finale gaat en mee mag dingen naar de hoofdprijs: een dansreis om de wereld. Het is tenminste geen platencontract, zullen we maar denken.

Nu kan ik bezwaarlijk zeggen dat ritme me in het bloed zit – het is altijd weer een opluchting als ik bij het verlaten van de dansvloer niet achtervolgd wordt door een strompelende feestganger – maar desalniettemin kan ik een goed uitgevoerde salsa of een passionele tango op tijd en stond appreciëren. Alleen moet je daarvoor niet in Vlaanderen zijn. Hier vind je vooral doktersvrouwen die met manlief een dure danscursus hebben gevolgd en dat op feestjes maar al te graag laten zien. Het resultaat is telkens hetzelfde: terwijl bij geboren dansers de passie en het plezier van lijf en leden spatten, krijg je bij ons gespannen gezichten die verraden hoe lastig het is om in de maat te blijven. Het is meestal van een zodanige steriele saaiheid dat je na twee minuten begint uit te kijken naar het moment dat de DJ de Marie Louise in de cd-lader gooit.

En dat is ook het gevoel dat je bij Dans Mondial krijgt. Zodra presentatrice Geena Lisa met een vastgeroeste grijns op het gelaat de studio in walst, ebt de opwinding weg en wat volgt kan het vuur nauwelijks doen oplaaien. De dansnummertjes doen veel te vaak denken aan de acts die je in de jaren tachtig kon zien op de Nederlandse tv, toen het showballet van Penney De Jaeger de grote shows van Rudi Carrell mocht komen opluisteren – en dat was in die tijd al oubollig. Het enige wat voor vertier kan zorgen, is de toch wel heel vrije omgang van Geena Lisa met de Nederlandse taal. Ik ben de eerste om in de bres te springen voor poëtische vrijheid, maar aan een kandidaat vragen of de vrouwen ‘als trossen druiven aan zijn voeten vallen’ omdat hij zo mooi kan dansen, dat is een metafoor te ver.

Hoe exotischer de dansstijl die de kandidaten moeten aanleren, hoe saaier het resultaat. Een paar weken geleden werd het helemaal te gek toen de twee deelnemers een duik mochten nemen in de hiphopwereld, onder leiding van een kleurrijk figuur die duidelijk iets te veel naar Yo! MTV Raps had gekeken. Een jurylid miste na afloop van de optredens wat passie in een van de performances – ik vond het eigenlijk lijken op Justin Timberlake met een bronchitis en een slapende voet – en verweet de deelnemer dat hij tijdens het dansen te streng keek. ‘Neen, dat is attitude’, zo verdedigde Geena Lisa haar poulain, alsof de jongeman niet uit de Vlaamse polders kwam maar uit de Bronx was overgevlogen. Vermoedelijk was ze als een druif voor hem gevallen.

Stefaan Werbrouck

‘Dans Mondial blijft een stijve bedoening.’