In de boxen in de zithoek zong een koppel geriatrische Cubanen een liedje over twee gardenia’s. Voor de rest was het stil in de kamer. Met neergeslagen blik veegde ze haar mond schoon en ontdekte in haar glas een bodempje rode wijn dat dringend opgedronken moest worden. Iemand moest nú iets zeggen, voordat de hartenklop die door mijn borst naar mijn hoofd raasde mijn trommelvliezen als conga’s zou gebruiken, en in morse ‘somebody shoot me’ zou spellen. Tot een minuut geleden was het verjaardagsdiner nog betrekkelijk gezellig geweest. De moeder van mijn toekomstige ex kon succulent koken, het experimentele aperitief was voor herhaling vatbaar, en de Pomerol was een uitstekende keuze gebleken. Er werd gelachen met de mislukte nose job van een omroepster, en voor we het doorhadden was er onder de disgenoten een vergelijkend onderzoek aan de gang. Haar moeder had, hoe zal ik het zeggen, een uitgesproken wipneus die enige gelijkenis vertoonde met die van het everzwijn dat we net hadden verorberd. Breed lachend was het eruit gekomen: ‘In jouw geval lijkt het wel alsof een jager met een tweeloop in je gezicht heeft geschoten.’ La honte, monsieur, la honte!

Op elk feestje is er wel iemand die tijdens het crescendo van lolligheid niet van ophouden weet en nét een brug te ver gaat. Het overkomt de besten, bedenk ik dan om mezelf te sussen. In ER zijn ze ook uitverteld, dus viel er laatst eerst een helikopter op het ziekenhuis, waarna het werd bedreigd door een tank. In de laatste seizoenen van Sex and the City werden de singles steeds nadrukkelijker nymfomanen met een fascinatie voor vaginale ejaculatie. Vorige week begon Temptation Island aan zijn vierde seizoen, en ook dit lijkt een nieuwe versie van de slag bij Arnhem te worden. Het concept kent u intussen: vier koppels laten zich van elkaar scheiden en moeten twee weken proberen te weerstaan aan de versierpogingen van een hoop vrijgezellen. De voorbije jaren gaf dat aanleiding tot grote verontwaardiging bij mensen die het programma nooit hadden bekeken, en schaamrood bij hen die moesten toegeven dat ze genoten van hun wekelijkse uurtje voyeurisme. De verleidingstrucs waren zo onhandig dat het lachwekkend was; wellicht schuilde daarin het succes.

Dit jaar valt er weinig te lachen. Daarvoor is de toon van Temptation, naar eigen zeggen ‘het meest verleidelijke programma op de Vlaamse televisie’, te hard geworden. Zo heeft de satijnen presentatrice Tine Van den Brande plaatsgemaakt voor Hans Otten en Tanja Jess, die de boel presenteren als was het een aflevering van Rad van Fortuin. Maar het sneldroogbeton zit ‘m bij de koppels en de vrijgezellen die ‘op zoek zijn naar hun eigen grens’. Die leek voor de mannelijke kandidaten vanaf de eerste avond te liggen aan het ringetje van hun condoom. Daarbij werden ze een handje geholpen door vriendelijk lachende concubines met D-cups, die veel minder last hadden van gêne dan hun collega’s in de voorgaande jaargangen. Niks geen verleiding, gewoon pákken. Ondertussen zaten hun eega’s op een ander eiland hun gemis weg te slikken. La honte, monsieur!

Mannen zijn everzwijnen. Bij het zien van Temptation Island schaam ik me voor mijn scrotum,en zing ik eenliedje over twee gardenia’s.

Bart Cornand