Cornand, jij moet weer geen notities nemen, zeker?’ Verschrikt werden mijn gedachten op mijn stoel getrokken. De houten zitting deed pijn aan mijn hersenstam. Wat had hij dan gewild? Sinds Orinx en Bertels van school waren gestuurd wegens recidiverende brandstichting en wederzijdse elektrocutie in de chemieklas, verdomde die stofjas daar vooraan om nog verhelderende experimenten te doen. In de plaats las hij biografietjes van grote chemici voor, die hij had gekopieerd uit de Winkler Prins-editie 1952. ‘Dmitri Ivanovitsj Mendelejev werd op 7 februari 1834 geboren in Tobolsk. Hij studeerde van 1850 tot 1855 aan het Pedagogisch Instituut in Sint-Petersburg en in 1856 deed hij examen voor de meestergraad aan de universiteit aldaar…’ Met ingehouden adem kropen mijn gedachten naar de deur. Hoe kon ik P. voor me winnen? Misschien moest ik maar, zoals The Stones in ’75, een truck met oplegger huren, me door de straten laten rijden en onder haar raam Brown Sugar spelen. Misschien… ‘Van 1866 tot 1890 was hij hoogleraar anorganische scheikunde aan de universiteit van Sint-Petersburg en van 1893 tot 1907 directeur van het Bureau voor Maten en Gewichten.’

Mendelejev en ik, het is nooit wat geworden. Zijn tabel heb ik nooit helemaal gesnapt, en wat chemie betreft, kies ik ervoor om me met middeleeuwse verstomming over de wonderen van de natuur te verbazen. Mijn blik wordt er glazig van. Hetzelfde overkomt me bij het zien van De Tabel van Mendelejev, de nieuwe late night quiz die op één De Laatste Show vervangt. Het productiehuis De Mensen heeft duidelijk menig uur gebrainstormd over het concept. De catchy titel slaat eigenlijk nergens op, maar mikt tenminste op mensen met een diploma hoger middelbaar onderwijs. Een presentator was ook snel gevonden in Ben Crabbé, een man met jaren ervaring én zeggenschap over de contractverleningen van de redacteurs. De generiek en het decor zijn intrigerend, en ook met het huiscombo zit het goed. Pianist Johan Stollz, de vleesgeworden knoopsgatanjer, laat op zijn 69e de cruiseschepen en kermistenten achter zich, en Frank Vander linden proclameert met juichende huich zijn laudatio’s voor de gasten. Die zijn, het moet gezegd, uitstekend gekozen. Geen fulltime-BV’s hier, maar mensen met een interessant beroep die notenclubs en swingpaleizen doorgaans mijden. Wetstraatjournalist Ivan De Vadder, Groen!-politicus Jos Geysels, zanger Jan De Wilde en teennagelgroeier Wim Offeciers barsten niet van de joligheid en kunnen iets leuks vertellen zonder het af te lezen van een autocue. Speekmadolle, riepen ze bij De Mensen. De eerste aflevering kon zo op antenne, laat het publiek maar binnen. Camera? Loopt!

Toen bleek dat Crabbé en de zijnen een kleinigheid over het hoofd hadden gezien. Ergens in een la was het mapje ‘inhoud’ blijven liggen. Om te zien dat De Tabel geen talkshow is, hoef je je middelbare school niet afgemaakt te hebben en erg is dat niet – er zijn er meer dan genoeg. Maar ook als kwis is de spoeling wel érg dun. Bij kampvuurspelletjes als ‘betast geblinddoekt onze mistery guest en raad wie het is’, semi-gênante filmpjes uit het VRT-archief en een stoet onstraffe ‘straffe verhalen’ dwalen mijn gedachten 103 keer af, pendelend tussen waterstof en laurencium en lonkend naar Yannick Peeters, de basspelende nimf achter de zingende vleesklak. Was ik maar een lage mi, denk ik dan, gespeeld van op een oplegger onder haar balkon. Helaas ben ik niet meer dan klerk op het Bureau voor Maten en Gewichten.

Bart Cornand

Bart Cornand