Alles komt terug, heeft een tv-filosoof gezegd, en dat gaat des te meer op tijdens de zomer, het seizoen waarin de inspiratie van de producenten enkele maanden op een terrasje gaat zitten. Logisch dus dat VTM net nu begint met Schildestrand, weliswaar een nieuw programma, maar zo duidelijk gemodelleerd op Het Leven Zoals Het Is: Camping, de oerdocusoap van de openbare omroep, dat het even goed om een herhaling zou kunnen gaan.

Schildestrand speelt zich af in de gelijknamige kleine gemeenschap aan de rand van de Antwerpse gemeente Schilde. Het gehucht, niet meer dan een half dozijn straatjes waar kleine houten chalets en enkele caravans tegen elkaar aangeschurkt staan, was vroeger een vakantiedorp waar Antwerpenaren hun weekend kwamen doorbrengen, maar door de jaren heen zijn de recreanten vervangen door mensen die er permanent zijn komen wonen. Omdat de plaats officieel nog altijd een vakantieoord is, bevinden die zich – naar goede Vlaamse gewoonte – in de schemerzone van de wet, maar dat laten ze allerminst aan hun hart komen. Voor hen ‘is het elke dag een beetje vakantie’, zoals een van de bewoners het uitdrukte.

En toch is Schildestrand niet bepaald Club Med, zo liet de eerste aflevering zien. De mensen die in de krakkemikkige chalets leven, zijn daar immers zelden uit vrije beweging naartoe gegaan, maar veeleer aangespoeld van uit de grote stad en op het strand geworpen. Mensen als André en Louis bijvoorbeeld, twee gepensioneerden die recht tegenover elkaar woonden. ’s Ochtends lieten ze met behulp van een zaklamp aan elkaar weten of ze de nacht goed doorgekomen waren, en daarna brachten ze het grootste deel van de dag samen door. Uit vriendschap, maar zeker ook uit noodzaak, want ze hadden elkaars pensioen nodig om de maand door te komen. Een andere bewoner, Jef, wou zich, ongetwijfeld na twaalf stielen en dertien ongelukken, op de thuisverkoop storten, en had daarvoor al het ideale product gevonden: Noni, een ‘vruchtendrank met enzymen, mineralen en vitaminen’ en volgens hem een wondermiddel dat zelfs kan helpen in de strijd tegen HIV. Hij had zich het plan laten aanpraten door zijn vrouw, die na één slok van het magische sap te hebben genomen de volgende dag zoveel energie had dat ze het hele huis had schoongemaakt, ‘van voor naar achter en van onder tot boven’.

De makers van Schildestrand hadden vooraf verklaard dat ze geen spektakel of sensatie wilden brengen in de reeks, maar humor en ontroering. Een nobel voornemen, alleen wrong de lichtvoetige toon hier een beetje met de realiteit. Het schrijnende verhaal van André en Louis had een portret kunnen opleveren van verdoken armoede in onze maatschappij, maar men had meer oog voor enkele bizarre gewoontes van het duo – dat ze hun honden thee lieten drinken aan de ontbijttafel, of dat Louis ’s ochtends graag een borreltje lustte, ’tegen de wormpjes’. Uiteindelijk werd het duo zo gewoon te kijk gezet voor tv-kijkend Vlaanderen.

Maar deze aflevering maakte wel maar één ding duidelijk over Schildestrand: je zou er niet op vakantie willen gaan, laat staan er gaan wonen.

Door Stefaan Werbrouck