Kent u die scène uit Dood in Venetië waarin de zieltogende Aschenbach op het Lido in zo’n ouderwetse strandkorf naar de prille Tadzio zit te smachten, met dat straaltje zwarte haarverf dat tragisch over zijn slaap glijdt? Op de smartelijk aanzwellende klanken van het adagietto van de Vijfde van Mahler? Niet dat ik in een strandkorf televisie kijk – ik ben niet helemaal betoeterd – en de kwaliteit van kleurshampoo is er de laatste honderd jaar geweldig op vooruitgegaan, maar voor de rest: zo ongeveer voelde ik mij toen ik naar de eerste uitzending van The naked chef keek.

Toegegeven, de titel is enigszins misleidend en laat ons op onze blote knieën bidden dat Herwig Van Hove en Felice er zich niet door aangesproken voelen. Maar zelfs al houdt Jamie Oliveralles aan, toch is er geen ontkennen aan: met The naked chef heeft Canvas het eerste aangebrande culinaire programma in huis gehaald. Zoals die jongen een schapebout lardeert, daar kunnen Beter vrijen! op Vitaya en de laatavonderotiek op Canal +Rood niet tegenop. En dat ‘jongen’ mag je gerust letterlijk nemen: geen dag ouder dan zeventien ziet Jamie eruit, met van die voluptueuze knapenlippen, brutaal en weerloos tegelijk en een gleufje in zijn kin om de hele opgespoten en strakgetrokken Douglas-dynastie van nijd te doen verbleken.

‘Is dit geen kinderporno?’, vraag ik me bezorgd af als Jamie bij de aanblik van een genereuze sint-jacobsvrucht suggestief zijn tong over z’n lippen strijkt. En of je er bijgevolg misschien voor gearresteerd kunt worden? Als je hier als veertigplusser met onversneden wellust naar kijkt, bedoel ik. Anderzijds, als een ervaren meerwaardezoekster als ik hier een hormonenopstoot van krijgt, wat is dan het effect van Jamie Oliver op onschuldige minderjarige wichten? Ouderlijke begeleiding lijkt mij in dit geval onontbeerlijk. Vooral als hij tussen duim en wijsvinger een rijpe vijg manipuleert.

En dan heb ik het nog niet over die grijns van ‘m gehad. Ontwapenend, wat zeg ik, ronduit paralyserend. ‘ Me dad gives me onions from his garden all the time.‘ Mijn god, een working-class hero. In de neorealistische Britse gootsteendrama’s van weleer (scenario Allan Sillitoe ) haastte zo’n lad zich van de draaibank recht naar het bed van een kettingrokende ongelukkig getrouwde oudere vrouw. Zonder een schone M&S-onderbroek of verse sokken aan te trekken. Lucky her… Tegenwoordig heeft zo’n jongen een eigen gastronomische show. Waarin hij zonder eerst zijn handen te wassen salie en tijm door een homp boter kneedt en er vervolgens uien mee farceert. Hij gromt er zelfs een beetje bij, een diep animaal keelgeluid: ‘ Yeaaaah‘. Hetzelfde geluid dat hij produceert als hij zijn duimen diep in een moot dood schaap drukt. Een mens zou van minder beginnen te hyperventileren.

Tot zich ineens een pinnig vrouwspersoon met de zaak komt bemoeien, gelukkig off screen. ‘Of Jamie misschien goeie tips heeft tegen huilen bij het uien pellen?’ Klinkt als een dochter van Hyacinth Bucket, de trut. Jamie glimlacht breed: ‘Nee, hij houdt daar wel van: zijn emoties tijdens het werk de vrije loop laten en dan doen alsof het door de uien komt.’ Waarna hij kwajongensachtig van een ijzeren spiraaltrap glijdt. Een peperkoek met de motoriek van een rugbyspeler, bestaat er iets aandoenlijkers?

Wat ik verder nog over Jamie Oliver kan vertellen? Dat hij pasta met zijn handen eet en zijn moeder met kerst een grote bokaal zelfgemaakte vanillesuiker met echte zwarte puntjes cadeau doet. Dat hij voedsel niet gewoon ‘mmm’ vindt, maar ‘ wicked’, ‘ more– ish’ of ‘ pukka’. Volgens De Morgen is Jamie intussen 27 en zouden de Britten al lang op hem uitgekeken zijn. De spelbrekers. Gebeten om te weten? Gegeten en vergeten, ja. Maar echte kenners beseffen: Jamie Oliver in The naked chef, dat is James Dean in Rebel without a cause, Ewan McGregor in Trainspotting. Mét knoflook.