Door Linda Asselbergs

Na de televisieprogramma’s zelf gaat het ook met de titels steil bergaf. Geef toe : ‘Het is maar een spel’ of ‘Een uur tijdverlies’, dat is toch een regelrechte aansporing om voor je Whirlpool te gaan zitten en je in de wenteling van de kleurwas te verdiepen. Nee, dan pakken ze het bij Vitayabeter aan. Een uitzending met de titel ‘Hoe vang ik de ideale man?‘, daar zapt toch geen enkele vrouw aan voorbij. In mijn geval, daar trapt geen enkele vrouw aan voorbij, want ik onderga Vitaya al fietsend, in het zogenaamde wellness-center waar ik sinds enige tijd een verbeten strijd voer tegen de eenparig versnelde verlebbering van talloze lichaamsdelen.

Geen spoor van verlebbering bij de twee Amerikaansen die, niet gehinderd door enig diploma ter zake, a rato van 500 euro per uur vrouwen leren hoe ze mannen uit hun hand kunnen laten eten. ‘ Social X-rays‘, zo noemt Tom Wolfe in Bonfire of the vanities vrouwen als Ellen Fein en Sherrie Schneider, auteurs van The Rules en zo mager dat het licht er dwars doorheen schijnt. Zowat tien jaar oud is hun bestseller nu en hij moet dat stel knokige knietjes intussen al ettelijke miljoenen hebben opgebracht. Dollars dus, een mens zou voor minder een tandje bijzetten. Driftig trappend observeer ik hoe hunne doorluchtigheden erin toestemmen een paar Britse vrouwen aan de man te helpen. Nu ja, Karen heeft er al eentje aan de haak geslagen, alleen loopt de bewuste Dave niet bepaald over van enthousiasme. Dat blijkt overduidelijk uit een video-opname van het paar waar de Peppie & Kokkie van de ‘relatiekunde’ hun licht over laten schijnen.

Karen blijkt een aantrekkelijke brunette te zijn ‘die te veel van zichzelf geeft’. Want jawel, vier weken nadat ze Dave heeft leren kennen, slooft ze zich uit om zijn lievelingskostje voor hem te koken. Fein en Schneider kijken elkaar veelbetekenend aan. ‘Fout, helemaal fout’, snerpt Fein, een soort boze stiefzuster van Carrie uit Sex and the city. ‘Koken voor een man, dat doe je alleen als hij jarig is, op voorwaarde dat je hem al jaren kent. Schneider, een Heidi Fleisch-lookalike met Pirelli-lippen, slaat haar ogen ten hemel. ‘Typisch het eeuwige vriendinnetje, die Karen, zo’n meisje dat uiteindelijk toch gedumpt wordt.’

Vervolgens zien we Karen knoeien met een pot vol onbestemde bruine smurrie. Feins ogen vernauwen zich: ‘Wat doet die vrouw toch? Stop de band, ik ben in shock.’ ‘Chocoladetaart’, constateert Schneider vol afschuw. ‘En wacht eens, welke dag is het eigenlijk?’ ‘Maandag’, krijst Fein ontzet. ‘Dit is zo fout, de wanhoop druipt eraf. Koken voor een man, nog tot daaraan toe. Maar nooit op een maandag. Zeker niet als je elkaar zaterdag nog maar pas gezien hebt.’

Opgelucht vertraag ik. Mijn eigen specialiteit is worteltjespuree, met een kuiltje voor de saus. Een eenvoudig doch voedzaam gerecht dat geen enkele man onverschillig laat. Maar nee, op maandag heb ik het nog niemand voorgezet. Gelukkig maar, want die Dave reageert helemaal verkeerd. Zegt dat hij tonijn in blik veel lekkerder vindt dan verse. En nee, hij hoeft geen tweede chocoladepunt. Schneider snuift verachtelijk: ‘Zie je nu wat er gebeurt als je op maandag kookt voor een man? Daar gaat hij alleen maar schuw van kijken…’

Intussen heeft zich een tweede trouwlustige Britse aangemeld, een wat fluffie blondine die Joy heet en om de haverklap verliefd wordt, waarna ze de aanbedene met telefoontjes en sms’jes overstelpt. Terwijl ik een virtuele helling opzwoeg, stelt Fein haar verdict: ‘Laat iemand deze sick puppy in quarantaine zetten, ze mag in geen geval in de buurt van een telefoon komen.’ Vervolgens doet ze voor hoe het moet: ‘Ringring, ringring…’ Minstens vijf keer laat ze een imaginaire telefoon overgaan, als een kind dat kantoortje speelt. Daarna, met haar flauwste stemmetje: ‘Oh Peter, ben jij het. Nee, ik had je stem niet herkend. Nee, ik heb geen tijd vandaag. Ik heb koppijn en er kookt iets over en ik heb een eigen leven en tien uitnodigingen voor feestjes.’

Zelf zet ik aan voor de eindsprint. ‘Nooit zelf opbellen’, roept Schneider me nog na. ‘En nooit een pen zoeken als een man je telefoonnummer draagt. En bij voorkeur zwarte panty’s dragen op een eerste afspraakje!’

Hijgend sta ik recht op de trappers. ‘Stelletje trutten! Panty’s, zwarte of andere, draag je alleen op je hoofd, als je een overval wil plegen. Een vrouw die van wanten weet, draagt stay-ups met kanten boorden, bijna even onweerstaanbaar als worteltjespuree. En mag ik dan nu 500 euro incasseren?’