TEEN QUEEN OM TE ZIEN

Je kunt verafgood worden door miljoenen tienermeiden, uitverkoren zijn door eigenzinnige cineasten en tegelijk het stoere boegbeeld zijn van een young adult-franchise. En dat zonder Jennifer Lawrence te heten. Op visite bij Shailene Woodley, straks te zien in White Bird in a Blizzard, de nieuwe film van indiebeeldenstormer Gregg Araki. ‘In een young adult-film zie je me niet meer terug tot ik oud genoeg ben om een moeder te spelen.’

Parijs op een zalig warme herfstdag. Boos toeteren de chauffeurs omdat ik op straat loop. Maar er is geen andere manier om de ingang van het vijfsterrenhotel Le Bristol te bereiken. Het voetpad is ingepalmd door Franse tienermeisjes die niet van plan zijn te wijken voor ze een glimp van Shailene Woodley hebben opgevangen.

Hun boeken – ja boeken – verraden aan welke film Woodley zoveel devotie dankt. Dat is niet Divergent, ook al speelt ze de hoofdrol in deze donkere sciencefictionfilm voor jongvolwassenen die in april uitkwam en als twee druppels water op The Hunger Games lijkt. Net als Jennifer Lawrence geeft Woodley gestalte aan een stoere meid die in opstand komt tegen de gevestigde orde van een dystopische wereld. De jonge fans voor het hotel klemmen The Fault in Our Stars in hun armen, een romantisch huilboek van John Green over een zestienjarig meisje met ongeneeslijke kanker dat verliefd wordt op een jongen. Als bakvis tussen 12 en 16 tel je niet mee als je het boek en de film niet meermaals gelezen en gezien hebt. En daarin speelt Shailene Woodley dus de hoofdrol. Ambitie om lang aan te blijven als teen queen heeft de Californische echter niet. Net als Twilight-ster Kristen Stewart en Jennifer Lawrence heeft ze meer dan één pijl op haar boog. Dat bewees ze in twee films. In The Descendants (2011) van Alexander Payne speelde ze George Clooney net niet van het scherm als getormenteerde, rebelse dochter. Het poëtische White Bird in a Blizzard van beeldenstormer Gregg Araki – hij van The Doom Generation (1995), Nowhere (1997) en Mysterious Skin (2004) – toont haar als een opgroeiende meid die moet leren leven met het mysterie dat rond de plotse verdwijning van haar vampy moeder (Eva Green, larger than life) hangt. Bij wijze van jeugdig experiment – geen Araki-film zonder flikflooiende tieners – deelt ze de lakens met de inspecteur die de verdwijning onderzoekt.

Het lijkt alsof Woodley met haar onverschrokken vertolking bewust afstand neemt van haar tienersterimago, maar chronologisch houdt die stelling geen steek. De film komt nu pas uit, maar werd opgenomen voor de gekte rond Divergent en The Fault in Our Stars.

Dat ze geen doordeweekse, even fonkelende maar tot de vergetelheid gedoemde, hersenloze tienerster is, wordt bij de begroeting al duidelijk. Doordeweekse, even fonkelende maar tot de vergetelheid gedoemde hersenloze tienersterren lopen niet op blote voeten rond als ze journalisten te woord staan in luxueuze hotelsuites. Die houden het op een hoofdknikje of een slap handje. Woodley laat op ‘Hi, I’m Shai’ twee dikke smakkerds volgen.

Gevraagd naar haar favoriete boek – zowel Divergent, The Fault in Our Stars als White Bird in a Blizzard zijn boekverfilmingen – antwoordt ze zonder blikken of blozen ‘Henry & June’, het boek waarin eroticakoningin Anaïs Nin haar verhouding beschrijft met de omstreden Amerikaanse schrijver Henry Miller én met diens vrouw June. ‘Henry en June is zo’n goed boek. Er is een film van gemaakt, van Philip Kaufman met Uma Thurman als June, maar die zal ik nooit bekijken. Ik wil me de personages blijven voorstellen zoals ik ze me nu voorstel. Omgekeerd heb ik White Bird in a Blizzard bewust niet gelezen. Ik weet dat de film en het boek op elkaar lijken, maar Gregg geeft zijn werk een unieke toon mee en die wou ik eer aandoen, niet de toon die de schrijver aanslaat.’

Was je vertrouwd met de films van Gregg Araki? Zeker ten tijde van The Doom Generation was hij provocerend.

SHAILENE WOODLEY: Ik ben fan van Araki sinds Mysterious Skin. Dat was de eerste Araki die ik zag en ik wou meteen al zijn eerdere films zien. Gregg is amazing. Al zijn films hebben een andere toon en toch zie je verwantschap, zijn het stuk voor stuk echte Araki’s. Hij is een van de weinige rebels with a cause. Hij maakt films die tegen de stroom ingaan en min of meer ‘fuck the system’ zeggen. Hij maakt de films die hij wil maken. Dat bewonder ik. Hij doet mij eerder aan de Europese dan aan de Amerikaanse regisseurs denken.

De verdwijning van de moeder staat centraal, maar gaat White Bird in a Blizzard ook niet gedeeltelijk over het seksuele ontwaken van een jonge vrouw?

WOODLEY: Ik weet niet of het noodzakelijkerwijs over seksueel ontwaken gaat. Mijn personage Kat Connor is gebroken, bang en droevig. Als kind waren haar ouders emotioneel niet beschikbaar. Om te overleven, is ze haar eigen ouder geworden. Ze is een vechtster, en weet dat haar niets in de schoot geworpen wordt, dat ze zelf wat van haar leven moet maken. Ze spant zich in voor haar studies. Maar een deel van haar bravoure is vals, een deel van haar maturiteit geforceerd. Ze houdt zich sterk, maar onder de oppervlakte schuilt een onzeker, kwetsbaar, gevoelig klein meisje. Omdat ze door haar ouders niet naar waarde geschat wordt, zoekt ze die waardering bij anderen. Ook seksueel. Ze is niet de enige in zo’n situatie. Voor vele adolescenten is seks de enige manier die ze kennen om gewaardeerd te worden.

De film stelt seks en experimenterende tieners niet voor als iets problematisch. Dat zie je niet vaak in films.

WOODLEY: Dat zie je niet vaak in Amerikaanse films! Vele Franse films deinzen daar niet voor terug. Seksualiteit blijft een taboe in Amerika. Het wordt enerzijds enorm gepropageerd, het is alom aanwezig in de populaire cultuur en de reclame, en anderzijds mag er niet over gepraat worden. De extremen overheersen, alles daartussenin is te risqué.

In Divergent speel je een actieheldin in het verlengde van de stoere rebel Jennifer Lawrence in The Hunger Games. Uitzonderingen à la Ellen Ripley uit de Alien-reeks niet te na gesproken, zag je dergelijke personages tien jaar geleden niet.

WOODLEY:Yeah. Netjes toch? Het is fijn om die shift mee te maken en te zien dat vrouwen meer au sérieux genomen worden in de filmindustrie. Als acteur, regisseur, producer of journalist. Heerlijk.

Sta je te kijken van het succes van The Fault in Our Stars?

WOODLEY: Ik las het script tweeëneenhalf jaar geleden, en heb hard voor die film gevochten. Niet enkel om de rol te krijgen, maar ook om de film van de grond te krijgen. In het begin zag het er niet goed uit. Fox vroeg zich af hoe je een film verkoopt met twee kinderen met kanker. Hoe verkoop je een gegrond maar tegelijk droevig en opgewekt liefdesverhaal op een moment dat elke young adult-film op The Hunger Games en Divergent lijkt? Larger than life, dystopisch. Ik knokte hard voor de film omdat de boodschap zoveel mensen vandaag deugd zou doen. Kanker raakt iedereen, iedereen krijgt vroeg of laat met de dood te maken. Iedereen wordt ooit voor het eerst verliefd.

Je bent nu 22. Hoe lang ga je die tienerrollen nog volhouden?

WOODLEY: Ik heb vorig jaar al gezegd dat ik ermee ophoud en ik ga me daaraan houden. The Fault in Our Stars was de laatste keer. In dergelijke films zie je me niet meer terug tot ik oud genoeg ben om een moeder te spelen. Ik vind dat ik niet meer kan meevoelen met de adolescent. Mijn persoonlijke leven is te fel veranderd om nog geloofwaardig tieners neer te zetten.

Wanneer ging de bal voor jou aan het rollen? Met de mij niet bekende tv-serie The Secret Life of the American Teenager of met The Descendants?

WOODLEY:The Secret Life of the American Teenager is niet echt iets wat je gezien moet hebben. Zonder je te willen beledigen, maar je behoort niet tot de juiste demografische doelgroep. Die serie was bedoeld voor jonge Amerikaanse meisjes. Op het einde waren er dingen waar ik het echt niet mee eens was. Maar dat gebeurt. Dat hoort bij het leven.

The Descendants heeft mijn leven op zijn kop gezet. Ik was achttien en werkte met George Clooney en Alexander Payne op Hawaii. Nu weet ik niet of jij al op Hawaii bent geweest, maar daar hangt een energie die ik op geen enkele andere plek op aarde ben tegengekomen. Je stapt van het vliegtuig en je ruikt de bloemen. Het begint te regenen en je bespeurt geen wolkje aan de hemel, een gevolg van de passaat. Ik ontwikkelde er een heel intense band met de natuur. Daar ben ik veranderd van een jongvolwassene in een volwassene. Daar is het fundament gelegd van de mens die ik sindsdien geworden ben. The Descendants was voor mij een game changer.

Clooney zei over jou dat je kunt doen wat je wilt. ‘If she wants to be a movie star, she has it. If she wants to change the world, she will.’

WOODLEY: Ik weet niet of één iemand de wereld kan veranderen en ik weet niet wat het betekent om een filmster te zijn. Maar ik leer graag bij. Ik wil er elke dag opnieuw voor zorgen dat mijn passies gevoed worden. Op dit moment geniet ik met volle teugen van acteren, en wil ik dat voor altijd doen. Maar misschien word ik morgenvroeg wel wakker met het idee om psycholoog te worden, en dan zal ik niet minder gelukkig zijn. Dat is iets dat ik van George geleerd heb. Hij heeft zoveel succes omdat hij geen enkele dag als gewonnen beschouwt en weet dat het succes vluchtig is. Niets blijft duren.

Door Divergent en The Fault in Our Stars ben je nu zelf beroemd. Ik hoor dat je gisteren de hele dag gevolgd bent door een paparazzo. Heb je het gevoel dat je aan bepaalde verwachtingen moet voldoen?

WOODLEY: Ik ga echt geen films maken die ik niet wil maken. Dat heeft geen enkele zin. Sommige mensen in deze industrie maken het zichzelf lastig door te werken om te werken en niet te werken omdat ze zo van het werk houden. Ikzelf heb op dit moment geen plannen. ‘Wacht je op een scenario dat je creatief stimuleert?’ ‘Hoe is je leven veranderd?’ ‘Sta je onder druk?’ Ik moet lachen om die vragen. De mensen hebben – net als ik vroeger – een bepaald idee van het Hollywoodleven. Ze gaan ervan uit dat je het de hele tijd ontzettend druk hebt, dat je voortdurend telefoons krijgt van je agenten en pr-mensen, in een fancy huis woont en de feestjes afschuimt. Daar doe ik niet aan mee. En zelfs zij die er wel aan meedoen, stinken ’s morgens uit hun bek en moeten hun vuile kleren wassen.

Daar heb je toch een persoonlijke assistente voor?

WOODLEY: Advocaten en warenhuismanagers hebben ook een persoonlijke assistente. Die vegen hun gat zelf af, hoor. (lacht) Ik heb er trouwens geen. Serieus, het beeld dat men van een Hollywoodster heeft, is verkeerd. Dat is soms grappig, maar niet als je jonge meisjes daardoor een unfair ideaalbeeld opdringt. Daarom maak ik er een punt van om mezelf te zijn en niets of niemand anders. Dat doe ik op de eerste plaats voor mezelf, maar ook omdat ik het belangrijk vind dat dat idee gewijzigd wordt.

Miljoenen meisjes hangen op dit moment aan je lippen. Buiten staan fans je op te wachten. Gebruik je dat platform?

WOODLEY: Niemand wil mij horen preken. Maar als iemand me een vraag stelt, dan wil ik voldoende integriteit hebben om een goed antwoord te geven. Een antwoord dat uit mijn hart komt, geen antwoord dat voortkomt uit de machinerie die deze industrie soms is. Het is belangrijk voor me dat een grote film als Divergent jongeren een boodschap meegeeft. Vind waar je in gelooft en probeer op het einde van de dag een goede ziel te zijn. We vuren wapens af in Divergent, maar niet om zo veel mogelijk mensen te doden. Dat je vuurtuig en wapens nodig hebt, wordt als zeer triest ervaren. Maar soms wil je als artiest ook gewoon leuke dingen doen zoals White Bird in a Blizzard.

Wat met de wereldverbeteraar die Clooney in je ziet?

WOODLEY: Ik zou mezelf nooit een milieuactivist noemen. Ik gebruik vliegtuigen, ik rijd soms met de auto, maar ik doe dagelijks wat ik kan en ik besef dat ik altijd nog meer kan doen. Ik neem mijn levensstijl overal mee. Ik drink geen water uit plastic flessen of bekers, en zoek naar restaurants met hormonenvrij vlees die geen zaken doen met de door pesticides geobsedeerde agro-industrie.

Houden de uitwassen van de voedselindustrie je ’s nachts wakker?

WOODLEY: Ik heb lang de Amerikaanse landbouw en het antwoord van de permacultuur, een duurzaam landbouwsysteem, bestudeerd. Maar sinds kort ben ik bezorgder om fracking, een controversiële methode om schaliegas uit de diepe ondergrond vrij te maken. Door die fracking kunnen sommige mensen het water dat uit hun douche stroomt in brand steken. Beangstigend en heel fucked up, maar niemand praat erover omdat niemand op de hoogte is.

Niet alleen in mijn land wordt de watervoorraad vernietigd. Ook elders in de wereld is dat een probleem, vaak omdat Amerikaanse bedrijven de rest van de wereld infiltreren.

Waar sta jij binnen tien jaar?

WOODLEY: Totaal geen idee. Wie weet dat wél? Wie weet waar deze klotewereld binnen tien jaar aan toe is? (lacht) Ik heb wel doelen, dingen die ik in dit leven nog graag wil verkennen, maar ik gun mezelf daar de tijd voor.

WHITE BIRD IN A BLIZZARD

Vanaf 12/11 in de bioscoop.

THE FAULT IN OUR STARS

Nu uit op dvd en blu-ray.

DOOR NIELS RUËLL

Shailene Woodley: ‘OOK ZIJ DIE HET WILDE HOLLYWOODLEVEN LEIDEN, STINKEN ‘S MORGENS UIT HUN BEK EN MOETEN HUN VUILE KLEREN WASSEN.’

Shailene Woodley: IK BLIJF ALTIJD MEZELF OMDAT IK JONGE MEISJES GEEN UNFAIR IDEAALBEELD WIL OPDRINGEN.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content