Tamino ****

Wie Habibi als pronkzuchtig afdeed, zal horen hoe Antwerpenaar Tamino zijn vocale kracht en krullen op zijn tweede album beter doseert. Daardoor resoneren zelfs het klapwiekende You Don’t Own Me of het smachtende My Dearest Friend een stuk beter. Maar de plaat excelleert vooral in haar als eb en vloed glijdende bewegingen rond de rots genaamd melancholie. In het majesteuze The Flame – zacht dwingend als Radiohead – vormen zich daarrond orkestrale schuimkopjes. Het nerveuze getrommel in The First Disciple, de elektrische verstilling van Only Our Love en de oosterse folktoets in A Drop of Blood breiden de subtiliteit nog uit. Zo onttrekt Sahar zich prachtig aan tijd en plaats.