Het neusje van de Engelse zalm – Een femme fatale in een klein dorpje. Meer heeft Posy Simmonds niet nodig om een hele gemeenschap op stelten te zetten.

Simmonds

De Harmonie & Vrijdag, 132 blz., euro22,5

Posy Simmonds was in Engeland al lang bekend als illustratrice en striptekenaar voor The Guardian. Enkele jaren geleden brak ze echter plots internationaal door met Gemma Bovery, een intelligente variatie op Madame Bovary, maar dan met onrealistische Engelsen die bij het begin van de 21e eeuw het Franse platteland overspoelen. In haar eentje lanceerde ze een nieuwe mengvorm tussen strip en roman. Ze wisselde af tussen lange tekstblokken met hier en daar een afbeelding en scènes die ze volledig in ballonstrips vertelde.

Simmonds heeft de smaak van die werkwijze te pakken. Voor Tamara Drewe baseert ze zich opnieuw losjes op een 19e-eeuwse klassieker, Far from the Madding Crowd van Thomas Hardy. Weer mengt ze illustraties, tekst en strips tot een harmonisch geheel én een op en top actueel verhaal. Plastische chirurgie, roddelbladen, rockgroepen en populaire koks waren in Hardy’s tijd nog onbekende fenomenen, maar eisen bij Simmonds hun plaats op.

De actie concentreert zich in een klein Engels dorpje waar Beth en Nicholas Hardiman een schrijversverblijf uitbaten. Nicholas is zelf een populair auteur en zijn vrouw maakt het hem en de andere aanwezige schrijvers naar de zin. De rust wordt verstoord wanneer Tamara Drewe, een columniste die haar neus heeft laten corrigeren, terugkeert naar het dorp en iedereen moeiteloos rond haar vinger windt. Haar liefdesleven is intens, maar onvoorspelbaar en leidt uiteindelijk indirect tot een dubbele tragedie.

Simmonds verandert voortdurend van perspectief: afwisselend zien we de gebeurtenissen door de ogen van Beth, Nicholas, Tamara, twee bakvissen die Tamara bespieden en een schrijver die bij de Hardimans logeert. Zo kan Simmonds op cruciale momenten altijd wat informatie achterhouden of toevoegen. Ze vertelt helder en met veel psychologisch doorzicht. In vergelijking met Gemma Bovery heeft ze nu meer met kleur gewerkt, zodat de tekeningen meer nadruk krijgen. Haar achilleshiel blijft de toon van de tekenstijl: die is steeds lichtvoetig en sympathiek, ook al geeft haar verhaal daar soms weinig aanleiding toe.

Gert Meesters