Sylvie’s Love

Harlem, New York, late jaren vijftig. Sylvie is verloofd, maar wanneer de jonge jazzmuzikant Robert de platenzaak van haar pa komt binnengewandeld, slaat er meteen een vonk over. Wanneer de twee elkaar vijf jaar na hun affaire opnieuw ontmoeten, blijkt de vlam nog niet uitgedoofd, ook al is Sylvie inmiddels een brave, hardwerkende huismoeder. Het is een synopsis die schmalz en ouderwetse meloclichés doet vermoeden, en regisseur en ex-muzikant Eugene Ashe doet geen moeite om je die te ontzeggen. Toch zit er sfeer en charme in Sylvie’s Love, met dank aan de kleurrijke retrodecors, de jazzy klankband en de cast aangevoerd door Tessa Thompson als de smachtende Sylvie, die het zwarte, heteroseksuele nichtje van Patricia Highsmith’ Carol had kunnen zijn. Ashe heeft duidelijk even goed naar Douglas Sirk, Todd Haynes en Barry Jenkins als naar zondagse weepies gekeken, al haalt hij nog lang niet het niveau van zijn inspiratiebronnen, ogen sommige overgangen nogal plomp en lijken de raciale terzijdes er te veel om contemporaine redenen bijgehaald. Dat doorprikt de tijdloze, romantische magie soms, maar gelukkig voor niet lang.